Paryż 2010 _ Wielka powódź

kcja filmu rozgrywa się w 2010 roku, kiedy to Paryż przeżywa powódź, poziom wody w Sekwanie stopniowo się podwyższa i ostatecznie osiąga poziom ponad ośmiu metrów powyżej normy. Wezbrane wody rzeki zagrażają miejscowej ludności, turystom oraz pięknym zabytkom. Sekwana wystąpiła z brzegów wskutek ulewnych opadów, które od dwóch tygodni utrzymują się w całej zachodniej Europie. W miarę wzrostu poziomu wody rośnie napięcie, gęstnieje atmosfera. Władze miasta organizują konferencję prasową na temat katastroficznej sytuacji w mieście. Przygotowany specjalny plan walki z żywiołem ma zminimalizować straty. Rozpatrywana jest ewentualna ewakuacja ludności. Wolontariusze Czerwonego Krzyża organizują szpital polowy, wznosi się specjalne konstrukcje uniemożliwiające przedostanie się wody do metra, na ulicach ustawiane są zapory z worków z piaskiem chroniące budynki przed zalaniem. Służby porządkowe, mimo weekendu, pracują bez przerwy. Położone na lewym brzegu Sekwany Muzeum d'Orsay jest zamknięte dla zwiedzających, podobnie jak inne paryskie przybytki kultury i sztuki. Pracownicy, wspomagani przez mieszkańców miasta, zabezpieczają bezcenne dzieła sztuki. Sytuacja w mieście pogarsza się, poziom wody podnosi się szybciej, niż się początkowo spodziewano. Władze zastanawiają się, czy ogłosić stan krytyczny i powiedzieć ludziom całą pawdę, ryzykując wybuch paniki, czy czekać na rozwój wypadków. Ostatecznie na specjalnej konferencji zostaje wydany oficjalny komunikat o stanie zagrożenia. Szkoły, urzędy będą zamknięte, ludziom starszym i schorowanym zaleca się jak najszybsze opuszczenie stolicy kraju. Przestaje funkcjonować metro, koleje, w całym mieście brakuje prądu i gazu, nie działają telefony, mosty są nieprzejezdne. Mówi się o wielu ofiarach kataklizmu, szpitale pękają w szwach. Na zniszczenie są narażone również wieża Eiffla, Luwr, Łuk Triumfalny i inne skarby europejskiej kultury, zalewane przez wzburzone, lodowate wody Sekwany. Czy rzeczywiście jedno z najpiękniejszych miast świata stanie przed widmem zagłady, a mieszkańcy zos