Purpurowe rzeki II

Doświadczony policjant, komisarz Niemans, zostaje wezwany do klasztoru Lorraine niedaleko granicy francusko - niemieckiej. Doszło tam bowiem do bardzo dziwnego zdarzenia: gdy nowo przybyły mnich wbił w ścianę swojej celi gwóźdź, na którym chciał zawiesić krucyfiks, trysnęła krew. Komisarz i jego ekipa odkrywają w owej ścianie zwłoki człowieka zamurowanego żywcem w pozycji ukrzyżowanej. Znaki wyryte na murze wokół ciała wskazują na zbrodnię rytualną. Wkrótce w okolicy dochodzi do kolejnych podobnych morderstw: każdorazowo ofiara zostaje rozkrzyżowana przez mających niemal nadludzką moc i sprawność, odzianych na czarno mnichów, nie pokazujących nigdy swoich twarzy i znikających błyskawicznie po wykonaniu zadania. W tym samym czasie młody kapitan Reda, niegdyś uczeń Niemansa w szkole policyjnej, podczas akcji potrąca przypadkowo samochodem, wyglądającego jak sobowtór Jezusa rannego mężczyznę, który wyraźnie przed czymś ucieka. Początkowo sądzi, że to przywidzenie lub ponura maskarada, ale rzekomy Chrystus jest bardzo realistyczny. Mężczyzna w ciężkim stanie zostaje przewieziony do szpitala, gdzie o mało nie ginie z rąk jednego z tajemniczych czarnych mnichów. Wszystko wskazuje więc na to, że obie sprawy są ze sobą ściśle powiązane. W takiej sytuacji Niemans i Reda postanawiają połączyć siły. Śledztwo wydaje się jednak wyjątkowo skomplikowane. Do pomocy obu policjantom zostaje przydzielona Marie, młoda specjalistka w dziedzinie religioznawstwa. Niemans i Reda ustalają, że wszystkie ofiary nosiły takie same imiona i wykonywały takie zawody jak dwunastu apostołów, a dokonujący morderstw zakapturzeni mnisi wyraźnie przypominają aniołów Apokalipsy. Wszystkie tropy prowadzą do klasztoru Lorraine i niemieckiego ministra Heimmericha von Gartena, który w czasie wojny odkrył w fortyfikacjach na linii Maginota tajemniczą księgę wskazującą drogę do skarbu. Tak się składa, że podziemia klasztoru łączą się właśnie z linią Maginota.