Toksyczna skóra z Hazaribagh

Mało kto kupując ubrania czy buty zadaje sobie pytanie o pochodzenie skóry, z której są wykonane. Film Erica de la Varène'a i Elise Darblay odpowiada na te pytania, dodatkowo dostarczając widzom powodów do niepokoju… Na obrzeżach Dhaki, stolicy Bangladeszu, znajduje się gigantyczny slums Hazaribagh. Mieszka w nim około 500 tysięcy osób będących tanią siłą roboczą dla garbarni dostarczających tanie skórzane wyroby do Europy. Każdego roku w Hazaribagh przetwarzanych jest przeszło 14 milionów skór. W zakładach, które się tym zajmują, warunki pracy są archaiczne, a metody garbowania i maszyny - niezmienne od 30 lat. Pracownicy są permanentnie narażeni na złe warunki pracy, jedyne ubranie ochronne, jakie dostają, to plastikowe okulary. Gdy zachorują, natychmiast są zastępowani. Techniki wyprawiania skór są skomplikowane i złożone z wielu procesów technologicznych. Na każdym etapie garbowania pracownicy mają styczność z niebezpiecznymi, często rakotwórczymi, środkami chemicznymi. Nic więc dziwnego, że 90% zatrudnionych w zakładach przewlekle choruje a śmiertelność w tym rejonie jest 300 razy większe niż w reszcie kraju. Mimo iż Bangladesz podpisał Konwencję o prawach dziecka, dzieci zatrudniane są w Hazaribagh bardzo często, gdyż stanowią najtańszą siłę roboczą. Slums na obrzeżach Dhaki jest na liście 30 najbardziej zanieczyszczonych miejsc na świecie. Codziennie tony toksyn wydobywają się z fabryk i rozprzestrzeniają w mieście. Ścieki trafiają prosto do Burigangi, która jest trzecią najbardziej zanieczyszczoną rzeką świata. Mieszkańcy slumsów codziennie myją się w niej i piorą swoje ubrania. To właśnie takim warunkom życia i pracy Europa zawdzięcza niskie ceny torebek, butów i ubrań ze skóry. Światowa Organizacja Handlu stara się poprawić warunki w garbarniach, jednak właścicielami dziewięciu z nich są członkowie rządu, którzy używają swoich wpływów, aby nie przenosić fabryk poza miasto i nie wprowadzać w nich wyższych standardów pracy. Czy to z góry przegrana sprawa?