Za wszelką cenę

Cztery Oscary 2005 (najlepszy film, reżyseria, aktorka pierwszoplanowa - Hilary Swank, aktor drugoplanowy - Morgan Freeman), nominacje do nagrody Akademii w trzech innych kategoriach, dwa Złote Globy 2005 (reżyseria i aktorka pierwszoplanowa) oraz wprost niezliczone nagrody branżowe na całym świecie to chyba najwłaściwsza miara jakości tego świetnego filmu. Clint Eastwood po raz kolejny pokazał, że jest jak wino - im starszy, tym lepszy. Wprawdzie o jego dziele pisano, że to właściwie kicz przekazujący widzom banalne prawdy, ale dzięki reżyserskiej prostocie i precyzji, oszczędności środków wyrazu, realizmowi, umiejętnie zachowanym proporcjom, niebanalnym podtekstom i aktorstwu najwyższej próby ogląda się go z wielkim przejęciem. To opowieść o starym, wypalonym wewnętrznie mistrzu, który stracił wiarę w Boga i ludzi, i który pod wpływem młodej adeptki oraz różnych dramatycznych wydarzeń odzyskuje nadzieję i wiarę. Scenariusz powstał na podstawie wydanych w 2000 r. wspomnień F. X. Toole'a, wieloletniego asystenta trenera bokserskiego. W przeciwieństwie do wielu filmów "bokserskich" osią akcji nie jest historia kariery zawodnika, który z nikomu nieznanego pięściarza staje się gwiazdą, chociaż i taki wątek jest tu zarysowany, ale główny nacisk jest położony na relacje między zawodnikiem (a dokładniej zawodniczką) i jej trenerem. Przy czym relacje te nie mają podtekstów erotycznych, oboje będą dla siebie jak ojciec i córka. Początkowo nic zresztą nie wskazuje, że w ogóle nawiąże się między nimi nić porozumienia. Frankie Dunn, zmęczony życiem, samotny trener i właściciel bokserskiej sali treningowej w Los Angeles, zatrudniający jako dozorcę i pomocnika równie wiekowego byłego boksera, Eddiego Duprisa, prowadzi paru zawodników, z których największe szanse na sukces ma "Duży Willie". Ale chłopak chce walczyć i zarabiać, a Frankie unika ryzyka, więc wkrótce Willie przechodzi pod skrzydła konkurencji. Frankie regularnie bywa na mszy w pobliskim kościele, usiłując zrozumieć, dlaczego jego córka Katie przed 23 laty zerwała z nim wszelkie kontakty i nie odpowiada na jego listy. Bóg jednak uparcie milczy. Kiedy pewnego dnia w sali Dunna pojawia się 31 - letnia Maggie Fitzgerald, kelnerka marząca o karierze bokserskiej i szukająca trenera, Frankie próbuje jak najszybciej się jej pozbyć. Nie lubi damskiego boksu, z zasady nie trenuje kobiet, a Maggie ma - jego zdaniem - zbyt wiele lat i zbyt mało umiejętności, żeby jeszcze coś osiągnąć w tej dyscyplinie. Dziewczyna jest jednak uparta, ćwiczy nawet nocami, więc wreszcie, dzięki poparciu Eddiego, udaje się jej przełamać niechęć Dunna. Szybko nadrabia braki, robi wielkie postępy. Boks stanowi dla niej nie tylko źródło wielkiej satysfakcji, lecz także nadzieję na zyskanie szacunku bliskich - matki, siostry, szwagra. Ojciec - jedyny, który ją rozumiał, nie żyje. Maggie, stosująca się pilnie do wszystkich wskazówek trenera i - jak się okazuje - bardzo utalentowana, zaczyna rozgrywać pierwsze pojedynki na zawodowym ringu i zarabiać pierwsze większe pieniądze. Rodzinę śmieszy jej nowy zawód, ale skwapliwie przyjmują przysyłane im przez Maggie pieniądze, domagając się wciąż nowych datków i nie okazując ani cienia wdzięczności za to, co już dostali. Bardzo rozważny z natury Frankie jest szczególnie ostrożny w dobieraniu przeciwniczek swojej podopiecznej. Maggie roznosi jednak w pył słabe zawodniczki i wkrótce nie ma już z kim walczyć w swojej klasie. Frankie decyduje się więc zmienić jej kategorię wagową i podpisuje kontrakt na walkę w Las Vegas. Tym razem jej przeciwniczka jest wyjątkowo groźna? słynie z żelaznej kondycji, niedźwiedziej siły i wyjątkowo nieczystych zagrań. Mimo próśb Dunna Eddie nie chce towarzyszyć obojgu w tej podróży. Jakby przeczuwał coś złego.