Wojny z Indianami

Gdy analizujemy dzieje walk między tubylcami a Euroamerykanami, największe emocje budzą rzezie dokonywane przez obie strony w drugiej połowie XIX wieku. Były jednak tylko ostatnim rozdziałem zmagań, które trwały 250 lat. Na terenie obecnych Stanów Zjednoczonych żyło wiele plemion indiańskich. Trzy duże grupy zajmowały tereny na wschód od Appalachów. W połowie XIX wieku rozpoczęła się najdłuższa wojna w historii Stanów Zjednoczonych. Kawaleria niezmordowanie atakowała koczownicze plemiona Indian z Wielkich Równin. Walki toczyły się na dwóch frontach: północnym i południowym. Na północy zamieszkiwali Siuksowie, Czejenowie i Arapaho. Zajmowali tereny na północ od rzeki Arkansas do granicy kanadyjskiej. Południowe prerie ciągną się na południe od rzeki Arkansas po sosnowe lasy na wschodzie i pustynie na południu i zachodzie. Znajdują się w dzisiejszym Teksasie, Kansas, Oklahomie, Kolorado, Nowym Meksyku i Meksyku. Porastają je krótkie trawy i kaktusy. 3 tysiące lat temu nieznani artyści stworzyli w jaskiniach niezwykłe dzieła. W połowie XVIII wieku polowali tu Komancze, a potem ich sprzymierzeńcy Kiowa. Przez następne sto lat ten region nosił nazwę Komanczeria. Komancze byli najlepszymi hodowcami mustangów na prerii. Mieli największe stada i wielu twierdzi, że osiągnęli mistrzostwo w jeździe konnej. Wojownik potrafił strzelać w galopie, chowając się za szyją rumaka niczym za tarczą. Komanczów wyróżniało to, że nie mieli dorocznego święta, które budowałoby jedność, ani wspólnej struktury władzy. Żyli w luźno powiązanych szczepach.