Z kroniki Auschwitz Odcinek 1 - Najdłuższy apel

Streszczenie odcinka

Gehenna więźniów nowego, otwartego zaledwie przed paroma tygodniami obozu w Auschwitz rozpoczęła się w sobotni wieczór. Na apelu, około godziny osiemnastej, stwierdzono brak jednego z osadzonych. Zawyły syreny, strażnicy rozpoczęli ponowne przeliczanie więźniów. Kapo i ich nadzorcy z SS byli rozjuszeni - zuchwała ucieczka i związany z nią alarm niweczyły wszelkie nadzieje na spokojny wieczór i na beztroską niedzielę. Swą wściekłość oprawcy wyładowali na bezbronnych ofiarach. Ogłosili, że dopóki uciekinier się nie znajdzie, wszyscy więźniowie pozostaną na placu. Będą stać, na baczność, z rękami założonymi na tył głowy, przez całą noc. Przez noc i kolejny dzień. I następną noc. A choćby i trzy dni! Aż do skutku! Ludzie stali. Z upływem godzin wszyscy zaczęli się słaniać, a najsłabsi - padać. Podrywały ich z ziemi ciosy pałek i kopniaki. Słońce zaszło, po ciepłym dniu nadeszła wyjątkowo chłodna noc. Ludzie stali. Trzęśli się z zimna, dygotali, tracili przytomność, a wraz z nią - nadzieję na przetrwanie. Tylko nielicznym udało się doczekać świtu. Ciepłe promienie ogrzały wyziębione ciała. Ludzie stali. Lecz po kolejnych godzinach słońce zaczęło parzyć. Udar, odwodnienie organizmu i bestialstwo kapo popisujących się przed SS-manami zebrały tragiczne żniwo. Wreszcie, około godziny czternastej, po dwudziestu godzinach męki, komendant obozu polecił więźniom rozejść się do baraków. Rozkaz wykonało dwunastu trzymających się jeszcze na nogach ludzi. Dwunastu spośród półtora tysiąca zebranych na placu więźniów KL Auschwitz... Odcinek pierwszy przedstawia głęboko przejmujący, poruszający i prawdziwy obraz tragicznych wydarzeń rozgrywających się w drugim zaledwie miesiącu funkcjonowania kacetu. Choć liczba ofiar dwudziestogodzinnej stójki nie może się nawet równać z przyszłymi rekordami wydajności owej fabryki śmierci, "najdłuższy apel" z lipca 1940 roku był zwiastunem zagłady zgotowanej więźniów KL Auschwitz-Birkenau.