Żagary

Pierwszy z cyklu programów o środowisku poetów wileńskich z lat 30, współtworzących grupę Żagary, przedstawia radykalną społeczność uniwersytecką Wilna, z której wyrośli przyszli żagaryści - Czesław Miłosz, Jerzy Zagórski, Teodor Bujnicki i inni. Uniwersytet Wileński na początku XIX wieku przeżywał okres świetności i ożywienia. Ten intelektualny ferment stłumił Mikołaj Nowosilcow, prześladując młodzież ze związków filomackich. W 1832 roku car zamknął uczelnię w ramach represji za powstanie listopadowe. Po 1863 roku tradycja swobodnej myśli w Wilnie zdawała się być całkowicie zniszczona. W części budynków Uniwersytetu urządzono gimnazjum, inne niszczały, dziedzińce zarastały drzewami. Jednak w 1919 roku działalność Uniwersytetu reaktywowano. Nosił odtąd imię Stefana Btorego. Studenci przejawiali ten sam zapał, co ich XIX - wieczni poprzednicy, filareci. Nieszablonowe myślenie, energię i ciekawość świata. Założyli Klub Włóczęgów, po nim Klub Intelektualistów i grupę poetycką Żagary. Z włóczęgów - intelektualiści, z intelektualistów - poeci. Teodor Bujnicki, Jerzy Zagórski, Józef Maśliński, Czesław Miłosz, Aleksander Rymkiewicz. Przeczuwali, że po I wojnie świat zmierza ku następnej katastrofie. Wierzyli jednak, że świat może być lepszy. W programie - wypowiedzi ludzi związanych z grupą Żagary i jej założycielami, dawnych studentów Uniwersytetu Stefana Batorego - Czesława Hermana, Józefa Maślińskiego, Czesława Zgorzelskiego, Stefana Jędrychowskiego i innych.