Spacer po linie - film, recenzja, opinie, ocena

Karierę rozpoczął w połowie lat 50. XX w., w tym samym czasie co Elvis Presley, Carl Perkins czy Jerry Lee Lewis. Zaczynał od country, któremu pozostał wierny do końca życia, ale tworzył i śpiewał również rock'n'rolla, rhythm and bluesa, rockabilly czy gospel. Do jego największych przebojów należą “Cry, Cry, Cry", “Ring of Fire", “Folsom Prison Blues", “Boy named Sue" oraz “I Walk the Line" od któego wziął tytuł biograficzny film poświęcony Cashowi. Produkcja James Mangolda do której przygotowania trwały aż osiem lat - cztery lata walka o prawa do ekranizacji, kolejne cztery poszukiwano producenta (Sony, Universal, Focus Features, Paramount, Warner Bros. i Columbia Pictures nie były zainteresowane) - obejmuje dzieciństwo muzyka, jego młodość, pierwsze 10 lat kariery i kończy się legendarnym koncertem w więzieniu Folsom w 1968 r. W tym czasie syn farmera, noszący w sobie poczucie winy (niezawinione) za śmierć brata z wiejskiego grajka grającego z kolegami na imprezach lokalnych staje się wielką gwiazdą muzyki. Sięga szczytu, by później z powodu uzależnienia od narkotyków i alkoholu sięgnąć dna. I podnosi się z upadku dzięki sile woli, ale także - miłości kobiety, piosenkarki June Carter, która była jego żoną przez 34 lata...

Główną rolę zagrał Joaquin Phoenix namaszczony do niej przez samego Johnny'ego Casha. Podobnie zresztą, jak Reese Whitersoon do roli June Carter. Że wybór był dobry może świadczyć fakt, że oboje byli nominowani do Oscara (poza tym "Spacer po linie" dostał jeszcze trzy nominacje), z tym, że jedyną statuetkę otrzymała tylko Reese.
Piotr Radecki

Dramat biograficzny USA 2004, reż. James Mangold

WRÓĆ DO PROGRAMU TV