Alfabet polskiego performance

Katarzyna Kozyra (1963), w latach 1985 - 1988 studiowała germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1988 roku rozpoczęła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie. Tam, w 1993 roku, obroniła dyplom w pracowni profesora Grzegorza Kowalskiego. Po studiach zaprzestała uprawiania rzeźby na rzecz fotografii, wideo, instalacji oraz performance. W 1997 roku została nagrodzona Paszportem Polityki jako najbardziej obiecująca polska artystka. Reprezentując Polskę na 47. Biennale w Wenecji w 1999 roku, otrzymała honorowe wyróżnienie. Obecnie mieszka w Berlinie i Warszawie. W latach 2003 - 2008 roku artystka realizowała szeroko zakrojony projekt "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością", wykorzystując różnorodne formy sztuk wizualnych, muzyki i performance'u. Poszczególne, starannie dokumentowane fazy projektu, ostatecznie składają się na pełnometrażowy film fabularny łączący elementy archiwalnej rejestracji i zbliżonej do fabularnej narratywnej fikcji. Pod względem rozmachu i performatywnej konwencji cykl stanowi pozycję wyjątkową w najnowszej polskiej twórczości. Sam tytuł odsyła do utopijnej zmiany osobowości, która może się urzeczywistnić jedynie w sztuce. Kozyra, zaczynając działać na nowym dla siebie polu, stworzyła kilkanaście performance, w których między innymi pojawia się jako diva i śpiewa partie solowe znanych artystów. Zaproponowane przez artystkę działania odbywały się na całym świecie: w Carnegie International w Pittsburghu w Stanach Zjednoczonych, w Teatro Sociale w Trento we Włoszech, w Kunsthalle w Wiedniu, Barbican Center w Londynie, w Warszawie w Zachęcie i CSW Zamek Ujazdowski, oraz w Teatro Palladium w Rzymie. W szczególny sposób artystka zmieniała zwyczajne miejsca w scenę, czy tworzyła rodzaj teatru ulicznego. W projekcie brali udział między innymi berlińska drag queen Gloria Viagra oraz nauczyciel śpiewu - Maestro (Grzegorz Pitułej), którzy wprowadzają Kozyrę w swoje światy: nocnych klubów i opery, z ich utrwalonymi stereotypami kobiety idealnej. Wszystkie części projektu łączą różnorodne style - niski z wysokim, melodramat z komedią. Jednocześnie Kozyra gra na stereotypach męskości i kobiecości, swobodnie zmieniając role, udowadniając, że podmiotowość, tożsamości i płeć wydają się aktami performatywnymi.