Ballada o kluczu

Teatr, 67 min, Polska 2007 Autor: Adam Dobrzycki Reżyseria: Waldemar Krzystek Zdjęcia: Jacek Fabrowicz Muzyka: Zbigniew Karnecki Aktorzy: Zbigniew Zamachowski (Robert), Dominika Ostałowska (Teresa), Marian Opania (Marian), Edyta Olszówka (Irena), Jerzy Łapiński (Krawiec), Maria Maj (Krawcowa), Rafał Mohr (Bandyta), Waldemar Barwiński (Dostawca), Jerzy Słonka (Właściciel baru), Michał Sitarski (Właściciel baru II), Krzysztof Dracz (Szef), Tadeusz Wojtych (Mężczyzna we fraku) i inni Czego może chcieć od życia zbliżający się do czterdziestki samotny gajowy? Okazuje się, że jemu cisza i spokój lasu nie wystarczają do szczęścia. Robert pragnie sławy, chce być piosenkarzem. Pełen nadziei i wiary w siebie wyrusza więc do miasta. Pasją gajowego jest śpiew, ale jego zapału i jak mu się wydaje - talentu nie dostrzegają ci, którzy decydują o estradowych angażach. W dodatku Robert nie ma nawet artystycznego wyglądu: niski, krępawy, nieśmiały. Mimo to on wciąż wierzy, że los wreszcie się odmieni. Chodzi na kolejne przesłuchania i czeka cierpliwie, lecz odpowiedź zawsze jest ta sama. Robert pomieszkuje w obskurnym pokoju w hotelu robotniczym, na utrzymanie zarabia jako pomywacz w kuchni. Coraz bardziej zmęczony kolejnymi nieudanymi próbami zrobienia kariery w końcu zupełnie się załamuje. W desperacji postanawia popełnić samobójstwo. Ale żeby powiesić się na kawałku kabla, potrzebuje krzesła. Puka więc do drzwi sąsiedniego pokoju, zajmowanego przez samotną, młodą kobietę. Teresa, podobnie jak on, nie należy do odważnych i idących zdecydowanie przez życie. Delikatna, cicha i skromna dziewczyna pracuje w barze kanapkowym i też ma swoje wielkie marzenie: pragnie znaleźć wielką miłość, taką do grobowej deski. Żeby wybranek był czuły i godny zaufania, żeby mogła mieć z nim dzieci. Koleżanka Irena wywróżyła jej takiego z kart, ale czy wróżba się spełni? Za sprawą Teresy Robert samobójstwa nie popełnia: zamiast się wieszać, spędza z dziewczyną wieczór na rozmowie o życiu, marzeniach, zawiedzionych nadziejach. Nazajutrz Teresa z uśmiechem wyznaje Irenie, że kogoś poznała: jest miły, dobry, uczuciowy... Nieoczekiwanie Robert dowiaduje się od szefa, że odtąd naczynia i talerze będzie zamiast niego zmywać nowo zakupiona maszyna. Niedoszły artysta nie ma już nawet posady pomywacza i musi sobie szukać miejsca gdzie indziej. Pakuje skromny dobytek i postanawia wrócić do swojej leśniczówki, bo co mu więcej zostało? Przed wyjazdem chce jednak pożegnać się jeszcze z Teresą. Autor sztuki, Adam Dobrzycki, twórca także prezentowanej w Teatrze TV sztuki "Kryzys", w lekkiej formie, z odrobiną dystansu i chwilami gorzkiego humoru, opowiada o poszukiwaniu uczucia i bliskości w świecie nastawionym na sukces i zysk, w którym przebijają się ci o silnych plecach i twardych łokciach. W tyle zostają naiwniacy i słabeusze, niepoprawni marzyciele. Ale i oni czasami znajdują złoty klucz do czyjegoś serca.