Boska

Teatr Telewizji coraz chętniej odwołuje się do własnej tradycji. Po powrocie na dawne miejsce w ramówce (poniedziałek po głównym wydaniu "Wiadomości") nadeszła pora na reaktywację transmisji spektakli na żywo. Było to praktykowane w początkach istnienia telewizyjnej sceny. Pozwalało odbiorcom doświadczyć prawdziwej "magii teatru", jego nieprzewidywalności (oczywiście w granicach wyznaczonych ramami inscenizacji) i spontanicznych reakcji publiczności. Wiązało się z tym również pewne ryzyko, że "coś pójdzie nie tak", aktor zapomni tekstu, a ktoś z widzów wybuchnie śmiechem w nieodpowiednim momencie. Jednak czyż takie "wpadki" paradoksalnie nie dodają przestawieniom swoistej "pikanterii", czyż tak nie powstają anegdoty, które przechodzą do historii i bywają pamiętane lepiej i dokładniej niż spektakl, podczas którego miały miejsce? Pierwszą sztuką w ramach reaktywowanego "Teatru TV na żywo" była "Boska" w reżyserii Andrzeja Domalika. Przedstawienie to wystawiane w stołecznym Teatrze Polonia Krystyny Jandy biło rekordy frekwencyjne. Zyskało też wiele pochlebnych recenzji, pomimo, że jest pogodną, śmiało balansującą na granicy kiczu komedią, zwieńczoną jedynie dyskretnym morałem, który mógłby brzmieć następująco: "Zawsze warto walczyć o swoje marzenia, nawet jeśli u innych budziłoby to tylko śmiech". Prapremiera spektaklu odbyła się na scenie londyńskiego West Endu, sztuka została wystawiony ponad 200 razy. Autorem "Boskiej" jest Peter Quilter, jeden z najbardziej znanych dramaturgów współczesnych. Jego sztuki przetłumaczono na wiele języków i wystawiono już w ponad dwudziestu krajach. Co znamienne, karierę rozpoczynał w...telewizji BBC jako prezenter programu dla dzieci. Światową sławę przyniósł mu dramat "Na końcu tęczy" o kilku ostatnich miesiącach życia Judy Garland. Swą pozycję Quilter ugruntował "Boską" - pełną humoru sztuką o Florence Foster Jenkins (1868 - 1944), okrzykniętej swego czasu "najgorszą śpiewaczką na kuli ziemskiej". Pomimo, że pani Jenkins nie miała za grosz talentu i niemiłosiernie fałszowała, cieszyła się ogromną popularnością i podczas swych licznych tournee zapełniała największe sale koncertowe, ze słynną Carnegie Hall na czele. Choć los poskąpił jej zdolności wokalnych, obdarzył zarazem pokaźnym majątkiem, dzięki któremu mogła, nie zważając na opinie i uśmieszki postronnych, realizować swoje wielkie marzenie. Płyty z jej interpretacjami operowych szlagierów znajdują nabywców do dziś. W spektaklu Domalika w roli Florence Jenkins wystąpiła oczywiście Krystyna Janda, dając po raz kolejny próbkę swego nietuzinkowego talentu. Jej rola, skonstruowana wyraźnie wg farsowej konwencji (zwłaszcza brawurowe sceny fałszowania podczas koncertów), potrafi bawić do łez, choć nie zabrakło w niej także akcentów nieco poważniejszych, skłaniających do refleksji. Egzaltacja granej przez aktorkę divy - w przygotowaniach do recitali, w studiu nagrań, czy w życiu codziennym - wydaje się tak niewiarygodna i pozbawiona hamulców złego smaku, że w końcu zaczyna fascynować i bawić. Jandzie znakomicie partnerują znani aktorzy: Maciej Stuhr jako "cyniczny akompaniator" Cosme McMoon (to z jego punktu widzenia oglądamy życie głównej bohaterki) oraz Wiktor Zborowski jako Saint Clair, niespełniony aktor i życiowy partner Florence.