Cud lubelski

W lipcu 1949 roku rozegrały się niezwykłe wydarzenia, które poruszyły całą Polskę, a historia określiła je jako "Cud Lubelski". Sekwencja wydarzeń wyglądała następująco: komuniści po rozprawie z podziemiem Niepodległościowym, sfałszowaniu wyborów i likwidacji jedynej legalnej formy opozycji w postaci PSL, rozpoczęli przygotowania do zniszczenia polskiego Kościoła. Pierwsza próba sił miała miejsce w Lublinie 16 czerwca, kiedy to szef Urzędu Bezpieczeństwa próbował rozjechać tłum wiernych idących z procesją Bożego Ciała. Reakcja ludzi była natychmiastowa. Samochód przewrócono, a ubeków pobito. Represje były ogromne - zapadło wiele wyroków. 3 lipca 1949 roku siostra Barbara zauważyła, iż wiszący w bocznej nawie lubelskiej katedry obraz Matki Bożej zapłakał. Wieść o tym rozeszła się szybko po mieście i okolicy. Place i ulice zalały nieprzebrane tłumy pątników. Władze zablokowały dojazdy do Lublina, ale wierni z całej Polski docierali pieszo. Partyjna prasa rozpoczęła nagonkę propagandową, ale skutek jej był wręcz odwrotny. Wtedy 13 lipca na tłum śpiących pątników ktoś z rusztowania zrzucił cegłę. Zginęła młoda dziewczyna i machina represji ruszyła z całą surowością. Dziś wiemy że była to zbrodnia UB. Aresztowania objęły około 600 osób. Katedrę zamknięto, a 17 lipca na centralnym placu Lublina odbył się wiec antyreligijny. Jednak echo tych wydarzeń było ogromne, a komuniści wiedzieli, że swoją pierwszą bitwę z Kościołem przegrali.