Czwarta siostra

Przedstawienie "Czwarta siostra" otrzymało w 2003 roku Grand Prix III Krajowego Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej w kategorii spektakli telewizyjnych. Nagrodę główną jury podzieliło pomiędzy autora Janusza Głowackiego, reżyserkę Agnieszkę Glińską oraz znakomitych aktorów - Stanisławę Celińską, Monikę Krzywkowską, Agnieszkę Pilaszewską i Janusza Gajosa. Janusz Głowacki dziś jest jednym z najbardziej znanych w świecie polskich pisarzy współczesnych. Od lat mieszka w Stanach Zjednoczonych. Już jego pierwsze dzieło napisane na emigracji - "Polowanie na karaluchy" - spotkało się z ogromnym zainteresowaniem, co potwierdziła prestiżowa nagroda za najlepszą sztukę roku 1986, przyznana przez Stowarzyszenie Amerykańskich Krytyków Teatralnych. Inne dzieła autora, jak m.in. "Kopciuch", "Fortynbras się upił", "Antygona w Nowym Jorku" z niesłabnącym powodzeniem gościły zarówno na deskach polskich, jak i w wielu teatrach Ameryki. Prapremiera "Czwartej siostry" odbyła się w Teatrze Polskim we Wrocławiu, a reżyserowała sztukę również Agnieszka Glińska, utalentowana absolwentka Wydziału Aktorskiego i Wydziału Reżyserii Dramatu warszawskiej Akademii Teatralnej, mająca w dorobku interesujące spektakle teatralne i telewizyjne. Akcja utworu Głowackiego została umiejscowiona w Moskwie końca lat 90. , gdy świat stanął u progu nowego wieku. Autor ukazuje dzisiejszą, postkomunistyczną Rosję, znakomicie oddając klimat tych czasów. "Czwarta siostrę" uznano za pastisz literacki, wariację na temat znanej sztuki Antoniego Czechowa o siostrach Prozorow mieszkających na prowincji i tęskniących za wymarzoną Moskwą. "Utwór nie jest wersją czy literacką kontynuacją"Trzech sióstr". To tylko ironiczna aluzja do Czechowa" - komentował swoje dzieło sam autor. Pomysłowa inscenizacja dobrze odzwierciedla atmosferę tekstów Głowackiego - przewrotnych, pełnych ironii, przywodzących na myśl tragifarsę: okrutną, ale i ś mieszną. Portret zbiorowy kilku postaci zamkniętych w jednym wnętrzu oddaje pełen gorzkich prawd obraz współczesnego społeczeństwa rosyjskiego, jego obyczajowość, mentalność, wady, kompleksy. Siostry Wiera, Tania i Katia żyją pod jednym dachem z pijącym na umór ojcem, sowieckim generałem. Na tle dokonujących się przemian ustrojowych, rynkowych, mentalnych ukazane są trzy zagubione młode kobiety, które próbują znaleźć swój sposób na przeżycie. Dla bohaterek Głowackiego wymarzonym miejscem na ziemi jest Nowy Jork. Choć każda z nich jest zupełnie inna, wszystkie w gruncie rzeczy pragną tego samego. Chcą poznać wielki świat, zdobyć bogactwo, opływać w luksusy. Siostry, ich ojciec, przygarnięta sierota oraz sąsiedzi mieszkają w starej kamienicy jednej z moskiewskich dzielnic. Najmłodsza z sióstr to Tania: powoli dojrzewa do roli kobiety, ale jest jeszcze naiwna i głupiutka. Ojciec zmusił ją do uczęszczania na lekcje tańca, przeczytawszy w gazecie, ile zarabia Barysznikow. Za naukę trzeba jednak płacić, a pieniędzy w domowym budżecie wciąż brakuje. Stary Generał z żalu pije, pali, popadł w głęboką depresję. Skłonności do nałogów i depresji odziedziczyła po ojcu wrażliwa i delikatna Katia, absolwentka prawa. Najbardziej szorstka w obyciu i zdecydowana jest Wiera, która żyje na kocią łapę ze znanym