Dar serca

Inicjatywą Kościoła ewangelickiego po zakończeniu II wojny światowej było dążenie do odkupienia win narodu niemieckiego i zadośćuczynienie za wyrządzone krzywdy. Efektem tego było Orędzie Bratnich Rad Kościoła ewangelickiego w Niemczech, zwane Darmstadter Wort, opublikowane 8 czerwca 1947 roku, w którym napisano: "Przyniesiono nam słowo pojednania. Powinniśmy to usłyszeć, przyjąć, czynić i przekazywać. Nie będzie ono usłyszane(...), jeśli nie wyzwolimy się z naszej wspólnej winy, winy naszych ojców i naszej". Pomnik Szpital Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie powstał w latach 70. dla uczczenia pamięci Dzieci Świata, które straciły życie w czasie II wojny światowej (ok. 13 mln). Kościoły ewangelickie intensywnie włączyły się w organizowanie pomocy dla tej idei budowy dziecięcych szpitali. Na początku była to pomoc finansowa. Związek Ewangelickich Kościołów Niemiec zainicjował zbiórkę funduszy. Na czele z biskupem Albrechtem i diakonem Hansem Detlefem Peterem zakupili aparaturę, wyposażyli centrum rehabilitacji, pomagali projektować przyszpitalny ogród. Począwszy od 1967 roku zaczęły przyjeżdżać do Polski pierwsze grupy młodzieży z Akcji Znak Pokuty (Aktion Suhnezeichen). Były to 20 - 30 - osobowe grupy zachodnioniemieckich ochotników do pracy na rzecz budowy szpitala. Przyjeżdżają też kobiety z Kościoła ewangelickiego z Saksonii, przejęte przez organizację po zjednoczeniu Niemiec. Ewangelicka Pomoc Kobiet połączyła się z Ewangelicką Pracą Kobiet. Grupy kobiet już od 37 lat, regularnie w okresie urlopowym są obecne w szpitalu. Prowadzone przez ostatnie lata działania to nie tylko przekazywanie darów w postaci sprzętu medycznego, ale także praca fizyczna na rzecz szpitala. W tym roku przyjechały członkinie organizacji Kobiety Ewangelickie Niemiec i kobiety z Akcji Znaki Pokuty. Wolontariuszki są obecne w ogrodzie, na oddziałach z dziećmi. Wcześniej pracowały w kuchni przy obieraniu ziemniaków, myciu okien itp. Podejmowały najtrudniejsze fizyczne prace. Kobiety w różnym wieku, o różnym wykształceniu, swój urlop spędzają ciężko pracując na rzecz dzieci. Początki współpracy były trudne. Nie zawsze wolontariuszki były miło witane. O tym opowiadają pracownicy szpitala, którzy początkowo nie rozumieli motywów, jakimi kierowały się wolontariuszki. Mali pacjenci jednak, pomimo bariery językowej, szybko zaprzyjaźniają się z kimś, kto ma czas, by towarzyszyć podczas rehabilitacji, posiedzieć przy łóżku i obejrzeć wspólnie bajki.