Garbus

Napisany w 1975 roku "Garbus" przysporzył sporo kłopotów inscenizatorom i krytykom. Właciwie nie było wiadomo, czego dotyczyłta sztuka - pozbawiona pointy, złożona z niejednorodnej materii literackiej: komedii obyczajowej, dramatu psychologicznego, elementów filozoficznej przypowieci. Do "Garbusa" nie pasował żaden wypróbowany klucz interpretacyjny. Przez całą sztuę stopniowo wzmaga się atmosfera napięcia i tajemniczości, choć nie bardzo wiadomo, co jest źródłem zagrożenia. Czy wybucha rewolucja, jaki kataklizm, czy może kończy się świat albo nasza cywilizacja? Z dwóch inscenizacji teatralnych z roku 1975 warszawskie przedstawienie Kazimierza Dejmka miało wymowę "rewolucyjną", inscenizacja krakowska Jerzego Jarockiego - "katastroficzną". Michał Kwieciński pokazał w TV "Garbusa" wiernego Mrokowym didaskaliom, w tradycyjnie "teatralnych" dekoracjach. Nie próbował udzielać odpowiedzi na pytania, z którymi bezskutecznie borykali się krytycy, za to sformuował je zwięźle i czytelnie. W górskim pensjonacie spdzają wakacje dwie pary małżeńskie - Baronostwo i Onkowie. Czas upywa im na sporach, flirtach, psychozabawach i igraszkach towarzyskich seksem podszytych. Gości obsługuje Garbus, nieustannie zbijając ich z tropu i zadziwiając swoją fachowością oraz niebywałym powodzeniem w interesach. Pensjonat odwiedzają Student i Nieznajomy, który ma tu poważną misję do spełnienia, nie bardzo wiadomo, jaka. Onek, jeden z tych, co stanowią mieszczańskie "podpory społeczeństwa", jest goów zginąć w obronie ustalonego ładu, ale z toku zdarzeń niezbyt jasno wynika, co mianowicie mu zagraża. W odizolowanym od świata pensjonacie nie dzieje się nic, co uzasadniałoby rosnący niepokój bohaterów. Może więc zagrożeniem nie jest jakaś agresja z zewnątrz, lecz włanie jej brak? Może jej rde należy szukać znacznie bliżej? A jeżeli ludzie, przeciwko którym podejmowane są wrogie działania, nie reagują na nie - to właciwie co tu jest grane?