Gdybym był młodszy, dziewczyno...

Najsłynniejszy bodaj powojenny polski tenor występował na scenach operowych przez ponad pół wieku. W swym dorobku ma rekordową liczbę występów: ponad 2600 przedstawień. Jeśli dodać do tego koncerty symfoniczne i kameralne, liczne nagrania radiowe, telewizyjne i płytowe, nietrudno zrozumieć, dlaczego Bogdan Paprocki nie miał czasu się zestarzeć: mimo 80 lat zachowuje werwę młodzieńca i wciąż wspaniały głos. Urodził się w 1919 r. w Toruniu. Śpiewał w chórze szkolnym, później w czwórce rewelersów w Szkole Podchorążych Rezerwy w Zamościu. Okupację przeżył w Warszawie i w Lublinie, gdzie muzykował wspólnie z kolegą gimnazjalnym, Zygmuntem Kałużyńskim. Ale zanim Paprocki trafił na scenę operową, minęło jeszcze kilka lat. Jako solista zespołu Centralnego Domu Żołnierza w Lublinie jeździł z wojskowymi koncertami po kraju. W 1946 r. usłyszał go ówczesny dyrygent Opery Śląskiej w Bytomiu, Jerzy Silich, i zaproponował pracę w swym teatrze. W listopadzie 1946 r. Paprocki zadebiutował na scenie Opery Śląskiej rolą Alfreda w "Traviacie". Związany był z tą sceną aż do 1960 r., choć od 1957 r. występował również w Teatrze Wielkim w Warszawie, z którym jest związany do dziś. Można go było podziwiać na scenach 40 teatrów operowych w Polsce i za granicą: w Europie, Ameryce Południowej i Środkowej. Stworzył niedoścignione kreacje bohaterów opery romantycznej, a szczególnie Jontka w "Halce" i Stefana w "Strasznym dworze" Stanisława Moniuszki. Nagrał 60 płyt z ariami operowymi, operetkowymi i pieśniami. Krytycy muzyczni z entuzjazmem pisali o jego scenicznej osobowości i znakomitej "grze głosem". Na program poświęcony Bogdanowi Paprockiemu złożyły się wspomnienia artysty, jego przyjaciół i partnerów scenicznych, ludzi, którzy mieli okazję współpracować z nim przy różnych okazjach.