Historia Żydów z Jeżowa

Jeżów leżący niedaleko Łodzi jest bardzo malowniczym miasteczkiem. Ludność żydowska tego miasteczka zamieszkiwała wyznaczony w 1826 roku rewir, zlokalizowany w rejonie ulic: Piotrkowskiej, Brzezińskiej i Stodolnej. Zapewne w pierwszej połowie dziewiętnastego wieku zbudowano synagogę przy ul. Piotrkowskiej i założono cmentarz. Pierwsza drewniana synagoga spłonęła podczas jednego z pożarów miasta, w jej miejscu około 1890 roku wzniesiono budynek murowany. W audycji poświęconej historii tego miejsca próbujemy odtworzyć choć skrawki pamięci o żydowskich mieszkańcach Jeżowa. Jak są pamiętani? Czy w ogóle są pamiętani? Czy przyjeżdżają obecnie? Czy chcą odszukać jakieś miejsce? Życie w miastach pędzi. W małych miasteczkach zaś toczy się wolno, nawet leniwie, nikt nie śpieszy się. Murowane, jednopiętrowe domy z drewnianymi bramami są zamknięte, w oknach stoją doniczki z pelargoniami, wnętrza skryte są za gęstymi firankami przed wzrokiem niepowołanych, obcych. Kiedyś płonęły w tych domkach szabasowe świece, widniały przy odrzwiach mezuzy (może są jeszcze ślady po nich?) Żydzi w Sobotę wychodzili przed domy, siadali na ławkach, rozmawiali, po modlitwach i czulencie. Mijali ich polscy sąsiedzi. Czy dziś o nich pamiętają?