Ifigenia w Taurydzie

Jako młodziutka dziewczyna, Ifigenia zostaje złożona w ofierze Artemidzie, by wyprosić wiatr dla greckich okrętów płynących pod Troję. Bogini jednak w ostatniej chwili, poruszona szlachetnością i urodą Ifigenii, zmienia zdanie i zabiera ją do swojej świątyni w Taurydzie, powierzając funkcję kapłanki. Córka Agamemnona swą dobrocią i łagodnością szybko zdobywa sobie względy miejscowego króla Toasa. Przez wiele lat udaje jej się także omijać starożytne prawo, wedle którego wszystkich cudzoziemców należy składać w ofierze bogini. Dla ukrywającej swą prawdziwą tożsamość Ifigenii nadchodzi jednak chwila próby. Starzejący się i osamotniony Toas prosi ją, by opuściła świątynię i żyła u jego boku. Oburzona i przestraszona kapłanka, wbrew radom królewskiego zausznika Arkasa, odmawia. Wyjawia przy tym monarsze nie tylko swe prawdziwe pochodzenie, lecz także przemożne pragnienie powrotu do ojczyzny. Zaskoczenie władcy jest ogromne. Nie uśmierza wszakże jego gniewu. Upokorzony nakazuje Ifigenii respektować prawo mówiące o składaniu w ofierze cudzoziemców. Nieszczęśliwym zrządzeniem losu pierwszymi obcokrajowcami, którzy mają być zabici na ołtarzu Artemidy, są świeżo pojmani brat Ifigenii Orestes i jego druh Pylades. Orestesa przywiodła do Taurydy wyrocznia mówiąca, że gdy wywiezie stąd cudowny posąg bogini, jego dusza zazna spokoju. Syn Agamemnona ma bowiem na sumieniu straszną zbrodnię. Pierwszy z napotkanych cudzoziemców, Pylades, ukrywa przed nią prawdziwe imię swoje i towarzysza. Na prośbę kapłanki opowiada smutne dzieje rodziny Agamemnona. Królewska żona Klitajmestra, nie wiedząc, że Ifigenia żyje, nie potrafiła wybaczyć Agamemnonowi wydania dziecka na śmierć. Podczas przedłużającej się nieobecności monarchy wdała się więc w romans z Egistem. Gdy król powrócił spod Troi, razem z kochankiem podstępnie zamordowała go podczas kąpieli. Wstrząśnięta Ifigenia z najwyższym trudem ukrywa rozpacz. Nie wie jednak jeszcze, że to dopiero połowa przerażającej historii.