Iwanow

Telewizyjna inscenizacja pierwszej pełnospektaklowej sztuki Antoniego Czechowa. Nie ma w "Iwanowie" postaci jednoznacznie złych lub dobrych, są ludzie, którzy nie potrafią sobie znaleźć miejsca w życiu, z reguły nieszczęśliwi i bezradni wobec rzeczywistości, przytłoczeni mnóstwem codziennych, banalnych spraw. Taki obraz rosyjskiej prowincji z drugiej połowy XIX wieku wyłania się ze sztuki Czechowa - nuda zabijana alkoholem i obżarstwem, grą w karty, polowaniami, obmawianiem bliźnich i intrygami. Z tłumu postaci wysuwają się na pierwszy plan ludzie przegrani - dogorywająca na gruźlicę żona Iwanowa Anna, stary, zahukany Lebiediew, który żal topi w wódce, jego córka Sasza, która całym sercem pragnie wyrwać się z prowincjonalnego marazmu, uciec choćby na koniec świata. Ona pierwsza spośród Czechowowskich postaci wypowiada tak znamienne dla jego bohaterów słowa: jak tu nudno. W tym środowisku "strasznych ziemian" żyje Iwanow, wykształcony szlachcic, człowiek inteligentny, "uczciwy i szczery", jak scharakteryzował go autor, a przecież jednocześnie "podobny do innych". Krytycy zastanawiali się, kim jest Iwanow. Łajdakiem dobijającym psychicznie śmiertelnie chorą żonę, czy idealistą rozpaczliwie szukającym szczęścia? Czy może po prostu bardzo nieszczęśliwym człowiekiem, który bezwiednie sprowadza nieszczęścia na kochających go ludzi? Gdy młodziutka Sasza w ślubnej sukni czeka, że spełni się ich miłość i nadzieja na sensowniejsze, pełniejsze życie, Iwanow odchodzi na zawsze. Czy jest ofiarą otaczającej go rzeczywistości, czy własnej wewnętrznej niemocy, z którą szamotał się przez tyle lat? Czechow nikogo nie oskarża, nikogo nie usprawiedliwia. Mówi - ludzie są słabi, samotni, obcy wśród innych. W inscenizacji Jana Englerta obok znanych aktorów występują młodzi adepci sztuki aktorskiej - studenci warszawskiej PWST, m. in. Agnieszka Warchulska w roli Saszy.