Ja zostaję

Panuje przekonanie, że jeśli chce się coś osiągnąć, zdobyć, rozwinąć, trzeba koniecznie wyjechać w świat albo przynajmniej do Warszawy. To tam toczy się życie kulturalne, naukowe, to tylko tam można zarabiać pieniądze, a trzeba być w centrum, żeby trzymać rękę na pulsie, w centrum, które daje warunki do pracy i rozwoju. Tymczasem tak wielu ludzi wraca na Lubelszczyznę albo, tworząc "dla świata", na Lubelszczyźnie pozostaje. Cykl reportaży to spotkania z osobowościami ze świata filmu, teatru, muzyki, plastyki. Także z tymi, którzy odnoszą sukcesy w Polsce, na świecie, ale są bardziej ukryci, np. w laboratoriach, pracują nad wynalazkami, a postanowili, że zostaną na Lubelszczyźnie albo tutaj wrócą, wbrew opinii, że w tym regionie żyje się tak trudno. Najczęściej poznają go po głosie. A głos się nie zmienia, chociaż zmienia się wygląd człowieka. Wbrew temu, co się mówi, nie był grzecznym chłopcem. Był włóczęgą. A droga miała go zaprowadzić do zawodu lekarza. Potem, przez Szwajcarię, do Włoch, uczynić go miała projektantem samochodów. W efekcie został poszukiwaczem szczęścia, dziennikarzem i prezenterem telewizji, który wierzył kiedyś w znaki. Ale te mogą przecież zwieść. Dygresyjny. "Z wrażliwą czujnością i troską o to, czy uda mi się zmontować jego zwerbalizowane myśli, bo przecież chce powiedzieć jeszcze o Zanussim. I jeszcze. I jeszcze. A ja wiedziałam, że się uda. Zgrabnie. Z wdzięcznością dla bohatera kolejnego spotkania, Artura Kalickiego". Tak Anna Duda - Ziętek, autorka programu, zapowiada spotkanie ze swoim bohaterem.