Jesienna sonata

Można śmiało powiedzieć, że jest to operowa wersja kongenialnego filmu Ingmara Bergmana, o tym samym tytule, ale byłoby to niesprawiedliwe. Rzadko bowiem doświadczamy w operze tak doskonałej gry aktorskiej, subtelnego, ale do granic emocjonalnego przekazu. Przedstawienie jest świetne muzycznie, dopełnione konwencją muzyka w muzyce. Oszczędna, ale zjawiskowa scenografia, która buduje na scenie obrazy jak płótna Hoppera. Dojmująco smutne, ale bardzo piękne.