Już nie pytam, dlaczego

Pan Sebastian, kiedy dowiedział się, że zostanie ojcem, był bardzo szczęśliwy. Nie zadawał sobie pytań o dziecko, tylko zaczął myśleć o sobie jako o ojcu. Jaka jest rola taty, jakie oczekiwania powinien spełnić. Nie przyszła mu do głowy jedna myśl - że jego syn urodzi się śmiertelnie chory. Bruno cierpi na nieuleczalną chorobę metaboliczną. Nigdy nie było z nim kontaktu, chłopiec nie widzi, bardzo słabo słyszy. Potrzebuje opieki 24 godziny na dobę. Jego mama poddała się. Nie udźwignęła roli mamy śmiertelnie chorego dziecka. Pan Sebastian stanął przed wyborem: czy ma zrezygnować z pracy zawodowej i zająć się dzieckiem, czy oddać chłopca pod opiekę hospicjum stacjonarnego dla dzieci? Dostał wsparcie od swojej rodziny. Zrezygnował z pracy, opiekuje się Brunem. Właściwie robi to zupełnie sam, bo nawet najbliżsi boją się zostać z chłopcem dłużej niż na dwie godziny. Dziecko może dostać ataku padaczki, zakrztusić się i będzie trzeba go odessać. Nikt nie mówi głośno, że chłopiec może przy nim umrzeć. Pan Sebastian ma przyjaciela. Jest to ksiądz Marcin, który często go odwiedza. Rozmawiają o wszystkim, bo rozmów z dorosłymi ojciec Bruna jest najbardziej spragniony. Drugą ważną osobą jest Kinga, rehabilitantka Bruna z hospicjum dziecięcego. Ona bardzo dobrze zna Bruna, nie boi się jego choroby. Często pan Sebastian rozmawia ze swoją szkolną koleżanką. Razem siedzieli w ławce na lekcjach historii. Teraz każde z nich wychowuje swoje nieuleczalnie chore dziecko. Kiedy mężczyzna ma czas, czyta książki. Jego marzeniem jest dokończenie doktoratu z teologii. Teraz jeszcze musiał się zaangażować w tworzenie przedszkola dla takich dzieci jak Bruno. Nie ma miejsc w tych, które są i dlatego pan Sebastian walczy o nową placówkę. Mężczyzna na początku pytał: dlaczego? Dlaczego to ja zostałem ojcem dziecka z wyrokiem? Teraz pyta: po co? Wie, że nie stało się to przypadkowo. Codziennie szuka odpowiedzi w najdrobniejszych zdarzeniach i codziennych decyzjach.