Koncert życzeń

"Koncertem życzeń" Beata Dzianowicz debiutuje jako autorka i reżyserka w Teatrze TV. Ta absolwentka reżyserii na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego jest autorką kilkunastu filmów dokumentalnych, (niektóre z nich prezentowała również TVP), napisała też scenariusze kilkunastu odcinków serialu "Plebania". "Koncert..." to kameralna opowieść rozgrywająca się w rodzinnym domu na Śląsku między ojcem i jego trzema dorosłymi córkami: Alą, Violą i Ewą, które spotykają się po dłuższym czasie z okazji I komunii córek najstarszej z nich, Ali, i najmłodszej, Ewy. W dzieciństwie siostry były ze sobą bardzo zżyte. Emocjonalne więzi zacieśniła jeszcze przedwczesna śmierć matki, którą dziewczyny musiały sobie wzajemnie zastąpić. Viola i Ewa dawno wyfrunęły z rodzinnego gniazda, Ala została tam, aby zaopiekować się samotnym, starzejącym się ojcem. Jest z nim w nieustającym konflikcie z powodu codziennych drobiazgów: wody spuszczanej w nocy, podjadania słodyczy mimo cukrzycy, na którą cierpi starszy pan, zapodziewanego gdzieś pilota do telewizora, ale i kredytu wziętego przez ojca bez konsultacji z córkami. Życie osobiste Ali się nie ułożyło, była mężatką zaledwie parę tygodni. Z tego związku pozostała jej tylko córka Madzia. Szczęścia do mężczyzn nie miała też Ewa, która również sama wychowuje córkę Kasię. Jedynie Viola jest samotna z wyboru. Postawiła na karierę dziennikarską i bardzo jej zależy na pracy. Każda z sióstr to inna osobowość, odmienne spojrzenie na świat, gust i upodobania, co najlepiej oddają skrajnie różne sukienki komunijne dla obu bohaterek dnia: strojna i droga, pochodząca z Włoch sukienka Madzi i ascetyczna, ale stanowiąca pamiątkę z czasów powstania warszawskiego sukienka Kasi. Tradycjonalistka Ala dba o to, by wszystko odbywało się zgodnie z powszechnie przyjętym zwyczajem, troszczy się, co powiedzą ludzie, co wypada, a co nie. Viola to outsiderka i ambitna samotniczka, ateistka omijająca z daleka kościoły, której tak najbardziej brak jednak wiary w siebie. Ewa to w głębi duszy romantyczka przedkładająca wartości nad pieniądze, ale na zewnątrz - feministka i buntowniczka, idąca przebojem przez życie, śledząca modne nowinki. Nie dla niej stanie przy garnkach. Na komunię przywozi gotowe jedzenie z restauracji, wywołując tym święte oburzenie Ali, nie uznającej serwowania byle czego z tak wyjątkowej okazji. Dlatego najstarsza siostra z samego rana zarządza lepienie domowych pierogów, żeby należycie podjąć gości. W trakcie tej porannej krzątaniny w kuchni, między gotowaniem pierogów, oczekiwaniem na zamówiony tort, szykowaniem sukienek, podejmowaniem pierwszych gości, którzy przyjechali przed czasem, siostry rozmawiają, wspominają, spierają się. Od błahostek przechodzą niepostrzeżenie do spraw ważnych, istotnych życiowych wyborów, miejsca mężczyzn w ich życiu, kwestii wiary. Kiedy nadchodzi godzina wyjścia do kościoła, ojciec, który potajemnie zjadł pół tortu, nagle traci przytomność. Ala, której tak bardzo zależało, by uczestniczyć w tej ważnej uroczystości, zostaje z nim. Ich rozmowa, a raczej monolog córki nad półprzytomnym ojcem, ujawnia prawdziwy stan jej uczuć. Teatr, 67 min, Polska 2008 Scenariusz i reżyseria: Beata Dzianowicz Zdjęcia: Jacek Petrycki Muzyka: Krzysztof Suchodolski Aktorzy: Katarzyna Herman (Ala), Ewa Kaim (Viola), Ewa Gorzelak (Ewa), Władysław Kowalski (Ojciec), Olga Rosa (mała Ala), Paulina Pytlik (mała Viola), Amelka Migurska (mała Ewa)