Kuba zawodowiec

Złota dekada. Tak o latach 70. XX wieku mówią znawcy i pasjonaci żeglarstwa w Polsce. Wszystko zaczęło się od szczęśliwie zakończonego rejsu dookoła świata Leonida Teligi na Opty (1967 - 1969), potem pierwsze, samotne kobiece przejście przez Atlantyk kpt. Teresy Remiszewskiej na Komodorze (1972), rejs dookoła świata kpt. Krzysztofa Baranowskiego na Polonezie (1972 - 1973), start dwóch polskich jachtów w pierwszych, załogowych regatach dookoła świata (Copernicus i Otago 1973 - 1974), rejs kpt. Krystyny Chojnowskiej - Liskiewicz, pierwszej kobiety w historii, która na Mazurku samotnie opłynęła Ziemię (1976 - 1978) i wreszcie samotny rejs bez zawijania do portów kpt. Henryka Jaskuły na Darze Przemyśla, ukończony po 344 dniach, 20 maja 1980 r. w Gdyni, porcie z którego wyszedł. O polskich żeglarzach zrobiło się głośno, a smaku tej sławie dodawał fakt, że przecież byli żeglarzami zza żelaznej kurtyny, gdzie - według powszechnego wtedy przekonania - nikt nie uprawiał tak wysokich sportów, jak żeglarstwo. Ale był wśród nich żeglarz niezwykły. Żeglarz, któremu od początku chodziło o coś więcej, niż tylko żeglowanie, nawet dookoła świata. Chciał być najlepszy, chciał rywalizować ze światową czołówką w największych wówczas regatach oceanicznych i wygrywać z nimi. Sam projektował jachty dla siebie, był inżynierem - konstruktorem, ale przede wszystkim był rewelacyjnym żeglarzem. Po regatach samotnych żeglarzy przez Atlantyk OSTAR 76, w których na jachcie Spaniel zajął trzecie miejsce, a była to sensacja, wdarł się do elity światowego żeglarstwa. Kpt. Kazimierz Kuba Jaworski. Całe swoje dorosłe i żeglarskie życie związany ze Szczecinem. Był żeglarzem (zm. 2005), o którym anegdoty krążą do dziś. O jego dążeniu do celu, poświęceniu żeglarstwu i poczuciu humoru. Dla polskich żeglarzy Kuba Jaworski to wciąż żywa legenda i wzór żeglarskiego zawodowstwa, dla szerszej publiczności postać niesłusznie zapomniana.