Martwa królewna

Polska 2003

Rosja, miasteczko garnizonowe. 30-letnia Rimma pracuje w lecznicy dla zwierząt i marzy o przeżyciu miłosnego uniesienia. Pewnego dnia poznaje Maksyma, w którym widzi wyśnionego kochanka.

Reżyseria:Piotr Łazarkiewicz

Czas trwania:115 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Teatr/Spektakl teatralny

Martwa królewna w telewizji

  • Maria Peszek

    jako Rimma

  • Maria Seweryn

    jako Nina

  • Robert

    jako Witalij

  • Dariusz Toczek

    jako Maksym

  • Piotr Łazarkiewicz

    Reżyseria

  • Wojciech Todorow

    Zdjęcia

Opis programu

Telewizyjna inscenizacja jednej z najbardziej znanych sztuk Nikołaja Kolady. "Martwa królewna" miała polską premierę w Teatrze Polskim w Poznaniu, 10 listopada 2001 r. Nikołaj Kolada (rocznik 1957) jest bez wątpienia najbardziej znanym ze współczesnych dramaturgów rosyjskich. Jego sztuki nie schodzą z afisza, z równym powodzeniem wystawiane są na deskach teatrów w Rosji, Europie Zachodniej, w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii. Studiował w szkole teatralnej w Swierdłowsku (obecnie Jekaterynburg), po dyplomie dostał angaż w miejscowym Akademickim Teatrze Dramatu, gdzie przepracował siedem lat aż do zwolnienia na "własną" prośbę. Los okazał się jednak dla niego łaskawy. Został przyjęty do Instytutu Literackiego w Moskwie do udziału w seminarium prozy. Studiował zaocznie aktorstwo, ale nie przestał oddawać się swej wielkiej pasji, jaką było pisarstwo. Jego pierwszy utwór sceniczny "Gramy w fanty", opublikowany w 1986 r. , odniósł niespodziewany sukces, przynosząc pisarzowi bajeczne honorarium i sławę. Na początku lat 90. Kolada przebywał w Niemczech na stypendium Akademie Schloss Solitude, potem występował na scenie hamburskiego Deutsches Schauspielhaus. Tęsknił jednak za Jekaterynburgiem. Po powrocie do rodzinnego miasta zaczął prowadzić klasę dramaturgii w Instytucie Teatralnym. To jedyny, poza Moskwą, taki wydział w Rosji. Autor ponad osiemdziesięciu sztuk, m.in. "Merylin Mongoł", "Procy" i właśnie "Martwej królewny", odcisnął wyraźne piętno na rosyjskiej dramaturgii lat 90. i nadal pozostaje w centrum uwagi. Krytyka opatrzyła jego twórczość etykietą "czernucha", co oznacza pokazywanie rzeczywistości od najciemniejszej strony. Jego sztuki przedstawiają ponury, pozbawiony wszelkich złudzeń i nadziei obraz rosyjskiej prowincji. Bohaterami są ludzie pokrzywdzeni przez los, żyjący na marginesie, samotni, uwikłani w rozmaite problemy, po uszy tkwiący w beznadziejnej rzeczywistości. Autor pokazuje ich cierpienie, biedę, walkę o przeżycie, wreszcie rezygnację. Te realia pisarz zna doskonale.