Menonici w Polsce

W Polsce menonici osiedlali się między innymi na Żuławach w Dolinie Dolnej Wisły oraz w Kazuniu koło Warszawy, na terenach dotychczas niezamieszkanych, dając początek tzw. kolonizacji olęderskiej. Byli niezwykle pracowici, wykazywali się ogromną zręcznością i kunsztem, jeśli chodzi o osuszanie bagien, w ciągu stu lat udało im się osuszyć znaczny obszar ziemi. Menonici skupiali się w gminach flamandzkich i fryzyjskich. Stworzyli kulturę o niezwykle surowych obyczajach i zasadach, praca stanowiła dla nich istotną wartość. Po I rozbiorze w 1772 musieli uchodzić przed pruskim militaryzmem (menonici nie uznają służby wojskowej). Część z nich udała się do Ameryki Północnej lub Rosji, dając początek ruskim mennonitom. Pozostali szybko ulegli germanizacji, czemu sprzyjało podobieństwo języków niderlandzkiego i niemieckiego. Amerykańscy menonici żyją do dziś np. w okolicach Kitchener i St. Jacobs w Ontario w Kanadzie, gdzie wyróżniają ich charakterystyczne czarne kapelusze oraz niekorzystanie ze zdobyczy cywilizacji (prądu czy motoryzacji - podróżują bryczkami).