Msza Polska Jana Maklakiewicza

Mszę polską na sopran solo, czterogłosowy chór mieszany i organy, Jan Maklakiewicz komponował w styczniu i lutym 1944 roku. Miała ona przynieść Polakom duchowe pokrzepienie i wiarę w rychłe wyzwolenie Polski. Pragnienie to zadecydowało, że kompozytor sięgnął po tekst mszalny w języku ojczystym. W Mszy polskiej wykorzystany w niej tekst Marii Heleny Szpyrkówny ma charakter refleksyjny i uduchowiony, zawiera liczne akcenty patriotyczne, a jego motyw przewodni stanowi modlitwa o pokój. Przejmująco brzmią słowa, które zastąpiły liturgiczne Kyrie: [...] Spraw, aby ziemia spoiła się zgodą. Pojednaj braci, a zbrataj narody. Nas, wykrwawionych walkami bez końca, nas, utrudzonych tysiąckrotnym znojem, oświeć, o Chryste, niebiańskim Twym słońcem, oświeć pokojem. Msza polska jest utworem o głębokiej wymowie emocjonalnej i zdecydowanie polskim charakterze. Cechuje ją późnoromantyczna stylistyka, bogactwo środków harmonicznych, gęsta faktura partii organowej i pełne brzmienie chóru. Tylko w nielicznych fragmentach czterogłosowy układ chóralny zastąpiony został śpiewem unisono, bądź solowym.