Niebo złote ci otworzę...

Poległ w czwartym dniu Powstania Warszawskiego. Został trafiony w głowę, gdy nieostrożnie wychylił się na linię strzału z okna narożnego pokoju na pierwszym piętrze pałacu Blanka, gdzie wraz z innymi pełnił służbę obserwacyjną. Zginął 4 sierpnia 1944 roku, około godziny 16. 00. Był ubrany w bryczesy i szarą marynarkę. Miał dwadzieścia trzy lata. Dziś, gdyby żył, byłby panem blisko osiemdziesiątki. Poezja Krzysztofa Kamila Baczyńskiego jest w powszechnej świadomości przede wszystkim symbolem i śladem "czasu zagłady". Okupacyjną noc opisaną w jego wierszach rozświetla jednak - niejako na przekór - miłość. Jego erotyki, skierowane najpierw do narzeczonej, a potem żony Barbary są czymś wyjątkowym w polskiej literaturze. Powstawały tuż obok wierszy zaplątanych w wojnę i historię, stając się dopełnieniem tragicznego losu człowieka skazanego na śmierć. Wiersze Baczyńskiego świadczą o wielkiej sile uczucia, które pomimo wojennej pożogi było dla niego "lekkością puchu", z którego czerpał radość i nadzieję przetrwania. Bohaterami programu są kobieta i mężczyzna, Ona i On. Mężczyzna nie żyje, odszedł, został zabity, ale w jej sercu i wspomnieniach jest stale obecny. Jest niczym duch, sen, mara. Towarzyszy jej raz po raz, pojawiając się za szybą, w oknie, na pustej ulicy - bohater sennego marzenia widzianego na jawie. Przychodzi do niej, aby snuć poetycki dialog, drażnić i pieścić słowami, które są echem prowadzonych kiedyś w rzeczywistości rozmów. Pomiędzy kobietą a mężczyzną toczy się rozmowa - miłosny dialog na tle wojny. Miłość, ciało, zmysły, pożądanie, zestawione są z umieraniem, pożogą, wojskiem, wybuchami, strzelaniną. Śmierć nadaje miłości najwyższą wartość.