O przemyślności kobiety niewiernej

"Dekameron", cykl nowelistyczny Giovanniego Boccaccia (1313-1375), dla historyków literatury jest słupem milowym w rozwoju gatunku, wzorcem noweli respektowanym do dziś. Dla czytelników - od sześciu stuleci - jest literackim rarytasem i niezrównaną lekcją mądrości życiowej, tym cenniejszą, że "pisaną śmiechem". Mądry uśmiech Boccaccia, wyzierający spod warstwy frywolności, czasem rubaszności, jest dowodem zrozumienia i akceptacji wszystkiego co ludzkie. Biografowie przez długie lata podejrzewali, że swawolność myśli, lekkość pióra i geniusz narracyjny Boccaccio zawdzięcza domieszce krwi francuskiej. Był jednak rodowitym Włochem, urodzonym i pochowanym w Certaldo koło Florencji - stamtąd wywodzą się bohaterowie "Dekamerona", a sam autor przedstawia się w sztuce jako florentczyk. Miał też ukochaną "drugą ojczyznę", Neapol, dokąd wysłał go ojciec na naukę kupiectwa i prawa. Urodziwy Toskańczyk wolał jednak używać życia w gronie złotej młodzieży. Jego liczne podboje miłosne z tego okresu znalazły swe odzwierciedlenie właśnie w "Dekameronie". Ze stu opowieści "księgi dziesięciu dni" autorzy adaptacji telewizyjnej wybrali sześć nowel. Główną postacią w sztuce jest sam Boccaccio - w kilku postaciach: jako narrator, sąsiad-kochanek, cyrulik, dworzanin, sędzia, wędrowiec... To on przedstawia wszystkie zacne białogłowy, których największą cnotą jest szczodrość w miłości. On w swoich kolejnych wcieleniach pomaga "przemyślnym kobietom" wodzić mężów za nos, oszukiwać ich, drwić z niebotycznej głupoty. Wielkie damy, mieszczki bogate i biedne, i kobiety zupełnie niskiego stanu okazują się równie biegłe w stosowaniu sprytnych wybiegów, które pozwalają im wyrwać się spod mężowskiej kurateli i ukarać partnerów zbyt opieszałych w spełnianiu małżeńskich powinności. Czy jednak mężowie owi sami nie korzystają z życia? Boccaccio-Gajos porozumiewawczo uśmiecha się do widzów. Dowcipne, świetnie zagrane, barwne widowisko.