Oskar

10-letni Oskar umiera w szpitalu na białaczkę. Po nieudanej operacji dla chłopca nie ma już żadnych szans i Oskar domyśla się tego z zachowania lekarzy. W swojej niedoli ma jednak szczęście trafić na panią Różę, wolontariuszkę odwiedzającą w szpitalu małych pacjentów. Pełnej ciepła i serdeczności kobiecie udaje się znaleźć porozumienie z chłopcem, zdobyć jego zaufanie, co nie udawało się do tej pory rodzicom i personelowi medycznemu. Jest druga połowa grudnia, zbliżają się święta. Oskarowi zostało tylko 12 dni życia - za mało, by jeszcze nie bać się śmierci, za dużo, by już ją zaakceptować. Pani Róża, która przedstawia się Oskarowi jako była zapaśniczka, słynna "Dusicielka z Nicei", triumfatorka 102 walk, radzi mu, by w takiej sytuacji napisał list do Pana Boga. Początkowo chłopiec podchodzi do tego nieufnie: już raz nabrał się na Świętego Mikołaja. W dodatku nie lubi pisać listów. Pani Róża zapewnia, że może je wypowiadać, a raz dziennie przedstawić Bogu jakieś swoje życzenie, choć dotyczące tylko spraw duchowych. A przede wszystkim proponuje, żeby każdy dzień, jaki mu jeszcze pozostał, traktował jak kolejnych 10 lat swego życia. Dzięki temu Oskar poznaje smak miłości, gdy jego wybranką zostaje jedna z pacjentek szpitala - dziewczynka zwana przez inne dzieci Niebieską. Przeżywa "małżeństwo" i "rozstanie" z ukochaną, kiedy Niebieska opuszcza szpital, "adoptuje" Różę, doświadczając w ten sposób ojcostwa. W ciągu tych kilkunastu dni "dożywa" sędziwego wieku. Umiera wyczerpany, ale spełniony, doświadczony. A co najważniejsze, pogodzony z najbliższymi i swoim losem.