Póki żagle białe - o pasji życia opowiada Monika Szwaja

Monika Szwaja to jedna z najbardziej znanych postaci Szczecina. Popularna pisarka, która ma swoje wierne grono czytelników, dziennikarka telewizyjna, nauczycielka. Jej życiorysem można spokojnie obdzielić przynajmniej kilkoro ludzi. Prawie całe swoje zawodowe życie związała ze szczecińską telewizją. Początkowo pracowała w bazie filmowej, potem zajęła się, z powodzeniem, dziennikarstwem. Z pracy wyrzucono ją w stanie wojennym. Wyjechała wtedy ze Szczecina, zaczepiła się w małej, górskiejwiosce, jako nauczycielka polskiego i historii. A potem powróciła do telewizji. Realizowała głównie reportaże i filmy dokumentalne. I realizowała przy okazji swoje pasje. Stąd filmy o pilotach samolotów, żeglarzach i...śpiewakach operowych. W 2002 roku Monika zostawiła swoją ukochaną telewizję, by móc zacząć pisać książki. I to był strzał w dziesiątkę, bo osiągnęła niebywały sukces. Stała się popularna, a wielu czytelników (głównie czytelniczek) traktuje jej książki, jak swego rodzaju psychoterapię. Nie bez powodu, bo autorka gromadzi w nich poza różnymi ciekawymi historiami, mnóstwo pozytywnej energii, którą emanujetakże w życiu codziennym. Film, w którym opowiemy o życiowej drodze Moniki, ma przede wszystkim pokazać jej nietuzinkową osobowość. Siłę woli, pozytwyną energię, wrażliwość, poczucie humoru, a także jej pasje. Monika kocha jazdę samochodem, uwielbia ogród i kwiaty, a także swoich żeglarskich przyjaciół, z którymi pływa po morzach i oceanach. Warto dodać, że jest nie tylko autorką książek, ale także tekstów piosenek, w tym żeglarskich. Film realizowany będzie głównie w Szczecinie, m.in. w domu Moniki, usytuowanym malowniczo na skraju Puszczy Bokowej. Nie zabraknie w nim inscenizowanych sekwencji, np. z policją, która zatrzymuje zbyt szybko jadącą bohaterkę. Będzie też m.in. sprzeczka z ogrodnikiem, wypowiedzi przyjaciół i znajomychi cytaty z filmów zrealizowanych przez Monikę, a także fragmenty listów czytelników, którzy piszą o terapeutycznych właściwościach jej książek. W warstwie życiorysowej unikać bądzimy martyrologii (czas stanu wojennego), zachowując zdroweproporcje. Dlatego na zasadzie kontrapunktu pokażemy kilka zabawnych scenek, np. przyjęcie psa Moniki w poczet elitarnej, żeglarskiej organizacji. Muzycznym lejt motywem całości będzie piosenka do słów Moniki, o kapitanie Borchardcie, z refrenem "damy radę, kapitanie, damy radę".