Siostra Lidia od zagubionych

Siostra Lidia zawsze uważała, że najważniejsze w życiu to być przydatnym i pomagać innym. Nigdy nie żałowała swojego życiowego wyboru. Pełna energii, kochająca sport, teatr i ładne stroje dziewczyna postanowiła bowiem - ku zaskoczeniu znajomych i bliskich - wstąpić do klasztoru. Ukończyła studia na KUL-u, gdzie tematem swojej pracy uczyniła właśnie powołania zakonne. Później, już w czasie studiów doktoranckich, pracując jako katechetka, zetknęła się po raz pierwszy z dziećmi ze środowisk patologicznych - pijackich, bandyckich. Uświadomiła sobie, jak bardzo potrzebują one pomocy, opieki, ciepła. Postanowiła się nimi zająć. I nie tylko nimi. Zdecydowała się pomagać również ludziom uzależnionym od alkoholu, narkotyków. Znalazła budynek po zlikwidowanej szkole w małej wsi Siprawice na Lubelszczyźnie. Tam pracuje dla innych. Z jej pomocą ludzie wychodzą z nałogu, odnajdują sens życia, uczą się, zdobywają dyplomy, pracują. Siostra Lidia potrafi ich przekonać, że warto walczyć o siebie, że jeszcze mogą wiele w życiu zrobić. Przywraca ich nie tylko społeczeństwu, ale i Bogu, a wiara wzmacnia wewnętrznie jej podopiecznych, dodaje sił do walki z przeciwnościami. Siostra Lidia okazała się nie tylko znakomitym psychologiem, ale i organizatorem. Nie mając dotacji państwowych, musiała znaleźć sponsorów dla swojej placówki. Z pozoru wymagająca, surowa, apodyktyczna, sędziwa dziś siostra Lidia jest w rzeczywistości wyrozumiała, serdeczna, życzliwa. Bezinteresownie służy nawet tym, którzy - wydaje się - wcale na to nie zasługują. Jej podopieczni zgodnie przyznają, że "przemawia przez nią Boże miłosierdzie".