Sylvia

Pełna nazwa tego baletu brzmi "Sylvia, ou La nymphe de Diane", powstał on w 1876 roku, autorem choreografii był Louis Mrante, muzykę napisał Lo Delibes. Premiera miała miejsce 14 czerwca 1876 roku w Palais Garnier w Paryżu i raczej nie odbiła się zbyt wielkim echem. Wszystkie siedem pierwszych produkcji "Sylvii" nie zakończyły się sukcesem, balet ten zyskał dopiero popularność w 1952 roku, kiedy choreografię do niego przygotował brytyjski tancerz i choreograf Sir Frederick William Mallandaine Ashton. Przedstawienie w wersji Ashtona wystawiano wiele razy, zawsze kończyło się mniejszym bądź większym sukcesem. Dzięki niemu "Sylvia" nie pokrywa się kurzem w archiwach, lecz jest wystawiana w różnych częściach świata, w rozmaitych układach choreograficznych. "Sylvia" to klasyczny balet w trzech aktach, jego treść opiera się na dramacie Torquato Tasso "Aminta" z 1573 roku. Jego nową wersję na potrzeby baletu przygotowali Jules Barbier oraz baron Jacques de Reinach. Akcja dzieje się w starożytnej Grecji w czasach Aleksandra Wielkiego, bohaterami są pasterze, nimfy leśne i bogowie. Układ choreograficzny "Sylvii" autorstwa Johna Neumeiera miał premierę w 1997 roku w Operze Paryskiej, został okrojony do dwóch aktów. Prezentowana tutaj wersja pochodzi z 2005 roku, w rolach głównych wystąpili Aurlie Dupont, Manuel Legris, Nicolas Le Riche, Marie - Agnes Gillot oraz Jose Martinez. Aminta to prosty pasterz, który zakochał się w leśnej nimfie, tytułowej "Sylvii". Starając się odszukać ją w lesie, przez przypadek przeszkadza w rytuale pochwalnym leśnych stworzeń dla boga miłości Erosa. W tym momencie przybywa nimfa Sylvia ze swoimi towarzyszkami, wszystkie uzbrojone w łuk i strzały. Ma ona zamiar ugodzić Erosa, jednak bożka zasłania swym strzałem Aminta i to jego dosięga strzała Sylvii. Eros w odpowiedzi strzela do nimfy, ale jej rana nie jest groźna. Pijawia się nagle myśliwy Orion, który również z ukrycia obserwuje Sylvię. Kiedy ona lamentuje nad konającym przez nią Amintą, zły Orion porywa ją na swoją ukrytą wyspę. Pasterze rozpaczają nad raną Aminty, mający jednak dług wdzięczności wobec niego Eros przywraca go do życia i młody mężczyzna dowiaduje się o porwaniu Sylvii. Nimfa uwięziona na wyspie Oriona jest przez niego kuszona klejnotami i winem. Ona jednak myśli o Amincie i czule pieści strzałę Erosa, którą wyciągnęła ze swej piersi. Zły Orion kradnie jej tę strzałę, jednak pomysłowa nimfa upija swego oprawcę i odzyskuje ulubiony przedmiot, w międzyczasie pojawia się Eros i zabiera ją do świątyni Artemidy, gdzie ma na nią czekać ukochany Aminta. Aminta w świątyni Artemidy zastaje uroczystości dionizyjskie, za chwilę jednak pojawia się ukochana Sylvia. Radość ze spotkania psuje pojawienie się Oriona, który zaczyna walczyć z pasterzem, Sylvia chowa się za ołtarzem Artemidy. Towarzyszki nimfy przychodzą na pomoc parze zakochanych. Eros prosi o pomoc boginię Artemidę. Ta, wspominając swoją dawną miłość do pasterza, sprzyja parze młodych zakochanych. Zły Orion zostaje pokonany, prawdziwa miłość zwycięża.