Szkoła żon

Napisana w 1662 r. Szkoła żon była pierwszą większą komedią Moliera, która spowodowała rewolucyjne przemiany w sztywnym kanonie siedemnastowiecznego komediopisarstwa i wywołała namiętne polemiki dotyczące jej wartości literackiej i moralnej. Molier odpowiedział na niewybredne ataki literackich konserwatystów króciutką sztuką Krytyka szkoły żon, w której pedantyczny markiz Lizydas i cnotliwa Klimena krytykują sztukę w salonie Uranii. Gospodyni broni jej z kolei ze swoją kuzynką Elizą i kawalerem Dorantem. Arnolf, dojrzały, zamożny i stateczny mieszczanin, marzący o szlachectwie i z tego względu każący się zwać nowym nazwiskiem De la Pień, jest owładnięty obsesją na punkcie kobiecej niewierności. Z upodobaniem wysłuchuje więc opowieści o zdradzanych mężach, utwierdzając się w przekonaniu, że jego obawy w tej dziedzinie są w pełni uzasadnione. Uważając noszenie rogów za najgorszą rzecz pod słońcem, a jednocześnie myśląc poważnie o ożenku, Arnolf obmyślił sprytny, jak mu się wydaje, sposób na uniknięcie tego nieszczęścia. W jego domu od 13 lat przebywa Anusia, dziewczę niskiego stanu, które odkupił od jej matki wieśniaczki, gdy była zaledwie 4 - letnim dzieckiem, i wychował z dala od ludzi i wszelkiej wiedzy, aby była możliwie najgłupsza, a za to oddana mu i wierna. Anusia spędza całe dnie na haftowaniu, przędzeniu i modlitwie, w dodatku pilnuje jej dwoje wiernych służących Arnolfa, Małgosia i Alojz. Ją właśnie 42 - letni Arnolf upatrzył sobie na żonę i zamierza niebawem powiadomić o swojej decyzji. Ale naiwność i prostota Anusi nieoczekiwanie obracają się przeciwko jej protektorowi i kandydatowi na męża: dziewczyna w najlepszej wierze przyjmuje zaloty młodego Horacego, syna Oronta, przyjaciela Arnolfa, myśląc, że tak nakazuje dobre wychowanie. Arnolf dowiaduje się o wszystkim od samego Horacego, który spośród licznych przyjaciół ojca właśnie jego obrał sobie na powiernika. Młodzieniec nie szczędzi przy tym złośliwych uwag na temat opiekuna Anusi, którego zna tylko pod świeżo przybranym nazwiskiem.