Tętno pierwotnej puszczy

Puszcza Białowieska - ostatnia pozostałość europejskich lasów niżowych. Tutaj obserwować możemy nieprzerwany cykl wzrostu, śmierci, zaniku i odradzania się organizmów. Jedyne miejsce na świecie, gdzie ciągle jeszcze żubr żyje wespół z łosiem, rysiem, dzikiem, jeleniem, bobrem. Kto zobaczy ten las, zobaczy Europę taką, jaka istniała przed tysiącami lat. Film opowiada o przemijaniu. Jego bohaterami są padlinożercy, próchnojady, te wszystkie drobne organizmy, które powodują, że "dno" puszczy to wielkie, pracujące bez przerwy laboratorium. Tutaj nic się nie zmarnuje. To, czego z materii organicznej nie wykorzystają większe zwierzęta, bakterie rozkładają na proste związki organiczne, spływające z wodą do gleby. Będą żywić nowe pokolenie puszczańskich roślin. Każda śmierć niesie zalążek nowego życia. Materia organiczna dziś jest ściółką, jutro przylaszczką czy motylem, pojutrze orłem. Nasi pradziadowie rozumieli i czcili puszczę, jak umieli. Tak było długie lata, ale powoli człowiek zaczął brać od lasu coraz więcej, nie dając nic w zamian. Wycinanie drzew, zabijanie zwierząt spowodowało nieodwracalne skutki. Przez blisko pięć stuleci, od czasu Jagiellonów do początku naszego wieku chroniono puszczę przed kolonizacją, wyrębem i kłusownictwem. Eksploatowano las z umiarem, rabunkowa gospodarka zaczęła się z początkiem XX wieku. Na naszych oczach ginie wiekowa knieja. Czy znajdzie się dla niej ratunek?