V Komenda WiN

Polski ruch oporu wobec komunizmu po kolejnych amnestiach i ujawnieniach znalazł się w dramatycznej sytuacji. W roku 1947 w podziemiu pozostawała już tylko garstka niezłomnych. Ostatnią zaś prawdziwą strukturą konspiracyjną była IV komenda WiN. W końcu i ją dotknęły aresztowania. Zgodnie z bezpieczniacką rutyną każdemu po kolei członkowi komendy proponowano współpracę - większość odmówiła. Zgodził się jednak jeden z oficerów - Stanisław Sieńko. A dodatkowy dramat dla podziemia polegał na tym, że w jego ręku pozostawała rezerwowa sieć łączności z Zachodem. W tym czasie na terenie Anglii działał jeden z ośrodków kierowniczych zrzeszenia Wolność i Niezawisłość tzw. Delegatura zagraniczna. Spełniała ona rolę łącznika pomiędzy krajem a polskimi środowiskami wojskowymi na emigracji i wywiadem amerykańskim. W ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego rychło zorientowano się, jaka szansa gry operacyjnej wpada im w ręce. Kiedy do Polski przez zieloną granicę przybył łącznik Delegatury, przyjął go zwerbowany już Sieńko w towarzystwie agenta Werpachowswkiego. Emisariusz poniósł na Zachód wieść, że oto powstała i działa V Komenda WiN. Prawdę o V Komendzie WiN poznajemy dopiero teraz, dzięki materiałom zdobytym z Archiwum IPN.