Warszawa

Autorski spektakl Andrzeja Strzeleckiego utrzymany w konwencji kryminalnego romansu, obficie czerpiącego z obyczajowego kolorytu przedwojennej Warszawy. Wielowątkowa fabuła zręcznie łączy świat wyższych sfer z barwną rzeczywistością praskiego półświatka. Blisko połowę czasu przedstawienia wypełniają rewiowe i kabaretowe szlagiery z lat trzydziestych, takie jak "Czarna Mańka", "Pokoik na Hożej", "Bal na Gnojnej", "Miłość ci wszystko wybaczy", "Piosenka o mojej Warszawie" czy Hemarowe "Nikt, tylko ty". Warszawa, noc z 31 sierpnia na 1 września 1939 roku. Polityczne i inteligenckie elity miasta spotykają się na wieczornej rewii, której gwiazdą jest Zofia, urodziwa i pełna temperamentu piosenkarka. W jej garderobie ukrywa się dopiero co zbiegły z więzienia Stach, król stołecznych gangsterów. Przypadkowo jest on świadkiem intymnej rozmowy między Zofią a jej kochankiem Ministrem. Korzystając z okazji, Stach zmusza artystkę, by dała mu klucz do garsoniery, w której dziewczyna spotyka się ze swym adoratorem. Gdy Zofia ponownie wychodzi na scenę, gangster kradnie naszyjnik, który przed kilkoma minutami ofiarował jej Minister, a następnie szybko udaje się pod wskazany adres. Niedługo po nim niespodziewanie wpada tam Nina, żona Ministra. Od dawna podejrzewa męża o romans i ma nadzieję przyłapać go na gorącym uczynku. Tymczasem staje oko w oko z młodym, przystojnym, pełnym tupetu, lecz jednocześnie uwodzicielskim i niekompletnie ubranym postrachem warszawskiego półświatka. Niespodziewanie dla samej siebie kobieta ulega nagłej fali namiętności. W tym samym czasie policja intensywnie poszukuje Stacha. Inspektor nie bez racji podejrzewa, że o miejscu jego pobytu najlepiej dowiedzieć się w jednym z praskich domów uciech, zarządzanym przez energiczną i nie przebierającą w słowach Mamuśkę. Doświadczony policjant próbuje wydusić z niej informacje o zbiegu, lecz zdaje sobie sprawę, że nie ma wielkich szans, gdyż od lat korzysta z usług miejscowych dziewczynek, na co Mamuśka ma dowody i w razie czego udostępni je cajtungom, czyli prasie.