Włókienka

Włókienka - tak na ulicę Włókienniczą w Łodzi (dawniej Kamienną, o której powstała piosenka Agnieszki Osieckiej "Kochankowie z ulicy Kamiennej") pieszczotliwie mówią dzieci i dorośli tam mieszkający. To od półwiecza symbol zaniedbania śródmieścia miasta. Dawniej nocne delikatesy z pokojami rozkoszy, dziś niemal ruiny z pustostanami i złą sława w całym mieście. Ulica, której łodzianie ze strachu nie odwiedzają i nawet nie wiedzą, jak wygląda, chyba że zobaczyli jej realia w telewizji. W takim miejscu od roku pracuje nasza bohaterka Monika Dolik - pedagog ulicy. Wychowała się w podobnej zapomnianej przez boga i ludzi okolicy, skończyła szkołę średnią i studia, robiła karierę zawodową w korporacji, ale w końcu stwierdziła, że to nie jest jej cel życiowy. Jak mówi, wolała pójść na ulicę i pomagać dzieciom, bo dla niej człowiek, a nie produkt, jest najważniejszy. Tu bywa codziennie - zaprzyjaźniła się z dziećmi na Włókience w ramach grantowej akcji "Wyciągamy dzieci z bramy". Gra tu w chowanego, rozmawia, pomaga rodzicom i dzieciom z rodzin wykluczonych, zaprasza do świetlicy środowiskowej, gdzie czeka z ciepłym posiłkiem, zabawą, szczerymi rozmowami, na które nie mają czasu rodzice. Poza tym próbuje pokazać tym dzieciom inny świat, zabiera do kina, do teatru, na koncerty, do restauracji, na wycieczki poza Łódź, by je ośmielić w relacjach z miejscami i ludźmi, których normalnie by nie poznały. Pokazać im inny świat i uzmysłowić, że mogą do niego aspirować, że jest w ich zasięgu.