Wnuczka wieszcza

Podczas premiery jednego z dramatów dziadka przysiadła się do mnie pani Gierkowa, okulistka, spytała mnie, czy mam jakieś obrazy po dziadku. Odpowiedziałam, że nie mam nic. Wie pani, ja mam ich tyle. Mój mąż mi kupuje na aukcjach. Jeszcze powinnam mieć dwa, ale brakuje mi miejsca. Odpowiedziałam, że ja mam bardzo dużo miejsca i że dobrze wiem, jak to zostało zdobyte. To spotkanie sprzed lat pani Doroty Wyspiańskiej - Zapędowskiej z żoną PRL - owskiego dygnitarza najlepiej obrazuje, jak los obszedł się z jedyną spadkobierczynią - wnuczką poety, dramaturga i malarza Stanisława Wyspiańskiego. Żyje bardzo skromnie, w spółdzielczym mieszkaniu na jednym z osiedli w Lublinie. Jedyną spuścizną po wybitnym dziadku są... rodzinne historie, skrzętnie przekazane pani Dorocie przez jej ojca, syna artysty. Śpiący Staś to właśnie on - mój tata. Do tego obrazu jako dzieciak pozował dziadkowi kilka dni, nie rozumiejąc, dlaczego tak długo musi z zamkniętymi oczami opierać głowę na rękach ułożonych na stole - wspomina pani Wyspiańska. Takich anegdot pani Dorota zna setki. Nie tylko o samym dziadku, również o przedstawicielach artystycznej bohemy dwudziestolecia wojennego, znajomych dziadka. I choć wątpliwe jest, by pani Wyspiańska za życia jeszcze coś odziedziczyła po swoim przodku, to pielęgnowanie pamięcio nim stało się dla niej swego rodzaju życiowym napędem. Jeździ na premiery przedstawień, uczestniczy w spotkaniach z reżyserami, odwiedza szkoły i gimnazja, pomagając im zdobywać fundusze na realizacje adaptacji teatralnych dramatów Wyspiańskiego. Reportaż jest próbą ukazania sylwetki niezwykłej kobiety, ostatniej z rodu Wyspiańskich noszącej ich nazwisko, osoby o wyjątkowym uroku osobistym, potrafiącej w magiczny sposób przywołać atmosferę lat, w których tworzył Stanisław Wyspiański. Reportaż jest ilustrowany fragmentami dzieł dramaturga oraz zdjęciami jego obrazów, o których powstawaniu pani Dorota wie bardzo dużo.