Zaręczyny

Wojciech Tomczyk (rocznik 1960), znany scenarzysta filmowy i dramaturg. Jego debiutem dramaturgicznym była głośna sztuka "Wampir", obnażająca mechanizmy PRL - owskiej "sprawiedliwości" i "praworządności", których celem nie było schwytanie i sprawiedliwe osądzenie sprawcy, ale sprostanie oczekiwaniom władzy domagającej się szybkich wyników. W kolejnej sztuce "Norymberga" Tomczyk podjął trudny temat bolesnych rozliczeń z PRL - em, relacji między katami a ofiarami systemu komunistycznego. W "Zaręczynach", które napisał specjalnie dla Teatru TV, porusza tematykę obyczajową, wzbogacając opowieść o wątki komediowe, ale i tu nie unika rozliczenia z historią. W efekcie powstał interesujący i zarazem wnikliwy portret zbiorowy współczesnych Polaków. Akcja spektaklu koncentruje się na rodzinnej uroczystości, w której biorą udział młoda para i ich rodzice. Bohaterowie sztuki, Maria i Kajetan, przygotowują się do oficjalnych zaręczyn z udziałem swoich rodziców. Ich rodziny nie poznały się dotąd, zaręczynowe przyjęcie jest więc doskonałą okazją do wzajemnej prezentacji, a także omówienia planów weselnych oraz wspólnej przyszłości młodych. Nie chodzi tylko o to, by wszyscy dali się poznać od jak najlepszej strony, ale ważny jest również uroczysty charakter planowanego przyjęcia. Młodzi ludzie mają przecież podjąć najważniejszą decyzję w swoim życiu. Wszyscy przygotowują się więc solidnie do tego spotkania. Problemem nie jest troska o przestrzeganie tradycyjnych obyczajów ceremonii, barierą stają dopiero różnice światopoglądowe dzielące obie rodziny, o czym są mocno przekonani zarówno narzeczeni, jak i przyszli teściowie. Rodzice Kajetana, Hanka i Henryk Kowalscy, mają konserwatywne poglądy, w ich życiu ważną role odgrywają tradycja i historia, bezwzględne przestrzeganie zasad moralnych. Olga i Olo Nowakowie reprezentują dość liberalny punkt widzenia, chcą żyć w normalnym kraju, ich świat wartości jest bardziej relatywny. Młodzi, myślący niezależnie i nowocześnie, zajęci swoją przyszłością, dystansują się wprawdzie od tych różnic, jednak z drugiej strony obawiają się konfrontacji przyszłych teściów. Stąd więc ich największe starania skupiają się na ustalaniu listy tematów, których trzeba unikać, by już na początku nie wywołać konfliktu i nie podzielić przyszłej rodziny. Obie strony mają świadomość innego stosunku do minionej historii, wydarzeń politycznych w kraju, religii, przeciwnego systemu wartości. Wykluczają też przyznanie racji swoim adwersarzom, a dyskusja jest wręcz niemożliwa, skoro tamci czują inaczej, myślą inaczej i mówią inaczej. Dzieląca ich przepaść wydaje się im zbyt głęboka, dlatego zamierzają twardo okopać się na swoich pozycjach. Czy jest więc możliwe, by tak silny podział nie przeszkodził w budowie trwałych rodzinnych związków?