Zjazd z Kasprowego

Kolejka na Kasprowy Wierch, niegdyś własność Polskich Kolei Linowych, została sprzedana celowo powołanej spółce Polskie Koleje Górskie współpracującej z warszawską firmą Mid Europa Partners, która zajmuje się wykupywaniem przedsiębiorstw, torując drogę prywatnym kapitałom w centralnej i wschodniej Europie. Pracujący tam górale i zakopiańczycy mieli dotąd zapewnioną pracę, którą zajmują się od pokoleń. Tymczasem teraz, w tych dniach pakują manatki rozżaleni. Ich przodkowie oddali swoje prywatne tereny pod budowę kolejki, za czasów Polski Ludowej tereny te co prawda zostały upaństwowione, ale mimo to dawni właściciele nadal zarządzali tym obszarem, dbając o kolejkę i turystów. Dziś, ci wyspecjalizowani ludzie, fachowcy i wieloletni pracownicy, jak m.in. bohater filmu Władysław Trzebunia Niebies, starszy już pan, muszą opuścić miejsce, któremu poświęcili życie. Dziadek pana Władysława budował dolną i górną stację, ojciec pracował jako kolejarz, pan Władysław miał kiosk z pamiątkami, który zapewniał turystom atrakcje w postaci widokówek, pamiątkowych pieczątek, medali i innych drobiazgów, żona sprzedawała swetry góralskie i inne rzeczy podobające się przybyszom. Mogli z tego utrzymać rodzinę. Obecnie trudno będzie im znaleźć pracę, nic więc dziwnego, że czują się pokrzywdzeni. Pan Władysław opowiada o przeszłości, przywiązaniu i pracy ludzi, którzy jak jego dziadek i ojciec poświęcili życie Kasprowemu, jak mówi bohater - teraz nikt tego nie docenia, nie są już potrzebni.