Amerykanin - film, recenzja, opinie, ocena

George Clooney jest rzadkim rodzajem hollywoodzkiej gwiazdy, która oprócz tego, że posiada niezaprzeczalny talent oraz gust i szczęście w wyborze filmów, to w sobie ma jeszcze chęć i potrzebę powiedzenia czegoś więcej o otaczającym świecie.

Dzięki temu z takim samym powodzeniem potrafi zagrać w komedii sensacyjnej (m.in. „Co z oczu, to z serca”, 1998; „Ocean’ Eleven: Niebezpieczna gra”, 2001; „Okrucieństwo nie do przyjęcia”, 2003), czarnym kryminale („Dobry Niemiec”, 2006) i filmie przygodowym („Gniew oceanu”, 2000), jak podjąć próbę rozliczenia z maccartyzmem („Good Night, and Good Luck”, 2005), odsłonięcia mechanizmów kształtowania polityki amerykańskiej wobec Bliskiego Wschodu („Syriana”, 2005) lub tworzenia polityki w ogóle („Idy marcowe”, 2011). Lubi też zmierzyć się z samotnością człowieka sukcesu wobec problemów życiowych („W chmurach”, 2009; „Spadkobiercy”, 2011).

Udział i produkcja odnoszących sukces projektów komercyjnych (to te wymienione na początku) zapewniają mu pieniądze i zaufanie widzów potrzebne przy realizacji filmów ambitniejszych (to te późniejsze), które z kolei przynoszą przeróżne nominacje, ale i Oscary. A odpowiednie wyważenie proporcji pomiędzy tymi dwoma biegunami zapewnia miejsce na hollywoodzkim szczycie nieprzerwanie od blisko 20 lat. „Amerykanin” należy do tej grupy filmów ambitniejszych, przewracających schematy. bo choć bohaterem jest grany przez Clooneya zawodowy zabójca, sensacji w nim niewiele.

Przewrotnie bowiem osią całej akcji nie jest pościg i strzelanina (choć i one muszą się w pewnym momencie pojawić), ale… odpoczynek od nich i odkrywanie nieznanych dla głównego bohatera uroków normalnego życia. A miejsce jest szczególnie ku temu przychylne: senna włoska miejscowość, gdzie skrył się po nieudanym zleceniu. Czy tu go znajdzie?

pr

WRÓĆ DO PROGRAMU TV