"Mąż fryzjerki", czyli 80 minut poetyckiego, niczym nieskażonego erotyzmu [RECENZJA]

Już jako mały chłopiec Antoine zakochuje się w pewnwj fryzjerce, emanującej seksapilem, ponętnej pani Shaeffer, którą chce w przyszłości poślubić. I choć pani Shaeffer umiera, dorosły już Antoine żeni się również z fryzjerką, piękną Mathilde. Odtąd życie zakochanej pary staje się idyllą.

Tak jak Antoine zakochuje się w fryzjerce, tak ja zakochałam się w tym filmie od pierwszych kadrów w jego niemalże pierwotnej, nieskażonej pętami,cywilizacji sensualności, gdyż film hipnotyzuje widza i działa na wszystkie zmysły. Roztaczając zapach perfum, Eau de Cologne i waniliowego szamponu do włosów zanurza nas w powoli snującej się historii, która rozgrywa się na pograniczu snu i jawy. Do końca nie wiadomo bowiem, czy jest ona prawdziwa, czy też jest to tylko fantazmat zanurzonego w swej nieokiełznanej wyobraźni mężczyzny. I czy wyśniona, idealna Mathilde (cudownie nierealna Anna Galiena) nie jest li tylko projekcją jego pragnień. Przemawiałby za tym oniryczny klimat opowieści, z kadrami pokrytymi miękkim woalem, który sprawia, że skóra i ciała bohaterów wydają się przezroczyste, a powietrze dookoła naładowane jest elektrycznością.

Rzadko zdarza się film mający w sobie taki ładunek czystego erotyzmu przejawiającego się w sposobie filmowania kobiecej postaci. Chciałybyśmy, my kobiety, by mężczyźni dotykali nas tak jak kamera dotyka ciała Mathilde… Niczym kochanek przesuwający dłonie po ciele partnerki zdaje się leniwie pieścić jej kształty. Od razu widać, że “Mąż fryzjerki” to dzieło Francuza, mistrza nastroju Patrice’a Leconte’a, który dodatkowo ubarwił swoje dzieło nutkami specyficznego humoru. Ot, jak choćby uroczą opowieścią o tym, jak to sfilcowane spodenki do pływania, stały się katalizatorem pierwszych erotycznych doświadczeń seksualnych małego Antoine’a.

Beata Cielecka

"Mąż fryzjerki"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV