"Nawrót depresji gangstera". Inteligentna kpina z psychoterapii i psychoanalizy, w wykonaniu pierwszorzędnych aktorów! [RECENZJA]

Sequel przebojowej komedii „Depresja gangstera”, w której mało asertywny psychoanalityk Ben Sobel (Billy Crystal) zajął się leczeniem stanów lękowych bezwzględnego niegdyś mafiosa Paula Vittiego (Robert De Niro). Sytuacja w końcu się wyjaśniła i zakończyła dobrze, czyli tytułowy gangster wyleczył się z tytułowej depresji i z powodzeniem wrócił do swojej profesji. Można nawet powiedzieć, że z wielkim powodzeniem, bo „Nawrót depresji gangstera” zaczyna się w... wiezieniu, gdzie Vitti odsiaduje długoletni wyrok za swoją działalność. Jednak zachowanie skazańca wzbudza zaniepokojenie naczelnika: albo zastyga na długi czas w odrętwieniu, albo niezdrowo ożywiony spaceruje po celi godzinami podśpiewując piosenki z musicalu „West Side Story”. Strażnicy więzienni nie wiedzą czy Vitti rzeczywiście ma zaburzenia psychiczne, czy tylko udaje, licząc na czasowe przeniesienie na badania do szpitala, skąd łatwiej uciec. By postawić ostateczną diagnozę zostaje wezwany doktor Sobel – w końcu miał już wcześniej do czynienia z Vittim i bardzo dobrze go zna.

„Depresja gangstera” i jej sequel to jeden z tych filmów, których największą wartością są aktorzy. Robert De Niro i Billy Crystal to zupełnie odmienne osobowości ekranowe – pierwszy kojarzy się z niebezpiecznym twardzielem, drugi to ciamajdowaty mieszczuch. Przy okazji reżyser pozwala sobie na kpiny z tych archetypów, zmuszając groźnego gangstera do płaczu, a delikatnego psychoanalityka do działań bardziej niż zdecydowanych, wręcz brutalnych.

Piotr Radecki

Komedia USA 2002, reż. Harold Ramis

"Nawrót depresji gangstera"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV