"Carrie". Uwspółcześniona ekranizacja książki Stephena Kinga [RECENZJA]

Od razu powiedzmy sobie szczerze, że współczesna wersja „Carrie” Kimberly Peirce, reżyserki świetnych „Nie czas na łzy” nie umywa się nijak do wersji Briana De Palmy sprzed kilkunastu lat. Peirce pozmieniała to i owo, dodała trochę współczesnych gadżetów, bardziej wyeksponowała dewotyzm matki, lecz tak naprawdę pomysłu na film nie miała: po prostu starała się go nakręcić bardziej efektownie i dla dzisiejszej nastoletniej publiki, stąd uwypuklony aspekt bycia outsiderem, którego dotyczy… cyberprzemoc.

Co do fabuły, jest podobna: Carrie to wychowywana przez despotyczną matkę zahukana nastolatka, która przy pierwszej miesiączce odkrywa w sobie dar telekinezy – może poruszać przedmioty siłą woli. Mimo tego swych mocy używa rzadko, czasem w gniewie, gdy kłóci się z rodzicielką, czasem przeciw szkolnym prześladowcom… Zbliża się jednak bal maturalny, a na nim jej największa przeciwniczka chce Carrie ostatecznie upokorzyć…

Carrie De Palmy, czyli Sissy Spacek przeszła swą rolą do historii kina, Chloë Grace Moretz to nie grozi – gra w stylu produkcji dla młodych widzów, jest zbyt ładna i nie ma (przynajmniej tutaj) wielkiej charyzmy (może to kwestia wieku – Spacek miała w trakcie realizacji 26 lat, Moretz tylko 15). I choć sama aktorka przyznaje, że łatwo jej było wejść w rolę dręczonej przez rówieśników Carrie, bo sama doświadczyła ze strony zazdrosnych o jej popularność rówieśników prześladowań, to jej Carrie nie przeraża, może nie irytuje, ale na pewno nie porywa. Drugi plan, może z wyjątkiem solidnej, choć i nie olśniewającej, Julianne Moore w roli matki gra na podobnym poziomie. Nie ma tutaj dusznego, mrocznego klimatu pierwowzoru, to po prostu opowieść o dziewczynie obdarzonej supermocami, bardziej komiksowa niż straszna…

Beata Cielecka

"Carrie"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV