"Wojna". Na wojnie nie ma jednej prawdy [RECENZJA]

Claus jest dowódcą duńskiego oddziału stacjonującego w Afganistanie. Zadanie jego i jego ludzi to patrolowanie okolicy, nawiązywanie kontaktów z mieszkańcami pobliskich wiosek, rozbrajanie min. Pewnego dnia oddział Clausa pomaga córce tubylca, ten wkrótce zjawia się w bazie prosząc o możliwość pozostania w niej – talibowie duńską pomoc uznali jako zdradę. Claus odmawia, a podczas kolejnego patrolu okazuje się, że tubylec i cała jego rodzina zostali zamordowani… Jednocześnie w wiosce oddział Clausa wpada w zasadzkę. Dowódca nakazuje bazie zbombardowanie pozycji wroga, choć nie ma pewności, czy w pobliżu nie przebywają cywile. Po kilku dniach w bazie zjawia się żandarmeria wojskowa, Claus słyszy zarzuty spowodowania śmierci osób cywilnych…

Duński kandydat do Oscara to dramat wojenny pokazujący, jak płynna na wojnie jest granica między bohaterstwem (Claus niewątpliwie ratował, a może i uratował swoich ludzi), a zbrodnią (w ostrzale zginęli cywile, w tym dzieci). Wszystko powinno być sprawdzone, zweryfikowane, ale kiedy kule świszczą, a towarzysze zwijają się z bólu albo umierają, przepisy idą w kąt – narasta nienawiść, strach, chęć zemsty… Film pokazuje też, dlaczego tak mało żołnierzy oskarżonych o spowodowanie śmierci cywila trafia za kratki – to środowisko trzyma się razem, skandale załatwia się po cichu i we własnym gronie, zaś żołnierze mają odmienny sposób patrzenia na całą sprawę, dla nich śmierć „nie swoich” cywilów nie jest tak istotna, jak to, że oskarżony jest ich dowódca, który często ich chronił. „Wojna” rozgrywa się dwutorowo, drugim ważnym wątkiem jest samotność żony Clausa, która musi sobie radzić z coraz bardziej zbuntowanymi dziećmi pod nieobecność męża. Bardzo dobry, oszczędny w środkach film, z wybornymi kreacjami aktorskimi (warto przy okazji wspomnieć, że w obsadzie znalazło się czterech autentycznych żołnierzy służących w Afganistanie).

Beata Cielecka

PROGRAMU TV!